Non foron máis ca sete horas as que pasamos na Costa da Morte. Había que aproveitar o bo tempo que anunciaban pola mañá, e así visitar e compartir o xantar cunha familia que deixarei no anonimato. No camiño paramos en Lira para ver o mar. Cóntanme que en Lira hai todo o que un pode imaxinar. Un neno de 10 anos, Chema, sae a recibirnos e cóntanos moitas máis cousas que calquera outro neno puidera contar. Vimos prendados da súa benvida, polo que esquecer o seu nome resulta imposible. Logo imos á praia e paseamos ollando o chan. O mar ruxe e ás ondas rachan cada vez máis perto de nós. Pero hai que mirar ao chan. Nel, a nosa nena recolle cunchas de moitas cores, tamaños e testuras. No paseo, ás veces, erguemos a cabeza para ollar o charrán pescar. Este paxaro curioso é bo pescantín. Voa a certa altura, calcula, apunta, corrixe e cae en picado polo seu xantar. É todo un espectáculo miralo, por iso erguemos a cabeza do chan, de cando en vez.
Na area da praia tamén hai crebas. Todo aquilo que non é do mar. Din os mariñeiros que o mar non rouba nada, que devolve todo o que non lle pertence. E entre tantas cousas: cordas revoltas, boias, nasas, botellas de tequila, plásticos e madeiras, vemos un barco pesqueiro, que seica ía aos percebes, cunha brecha no casco. Hai poucas semanas que naufragou e alí ficou abandoado. Despois seguimos buscando no chao os corniños. Nunca vira esa especie que pertence aos escophópodos. O máis común é o dentalim entalis, duns 5 centímetros. Comunmente chámanlle dentes de elefante, pero os meus amigos dinlle os corniños, e desde agora así lles chamarei. Eles xa recolleron varios miles durantes estos anos. Nós comezamos onte, ollando o chan e percorrendo uns catro kilómetros na praia máis longa da Galiza, en Lira; onde se atopa de todo o que un poida precisar ou imaxinar. Os corniños, que eran sagrados para os sioux, dos que facían as armaduras para o torax, agora son xoias do mar para nós. Estes moluscos viven a 6 metros de profundidade na area e nunca vimos un deles vivo. So fican as cunchas alongadas na area da praia do mar de Lira, onde dan testemuña da súa existencia. Voltamos para casa ao xantar e Chema segue no seu posto, esta vez desde o balcón, facendo garda e saudando coma se fose a primeira vez: impresionante o seu galego de Lira.
Pola tarde choveu a chuzos. Na Galiza xa chove coma antes, por iso o Xallas ía cheo. É o único río en Europa que antes de morrer no mar, fai unha fervenza. No Ézaro. Agora ninguén pode paralo, como no pasado algúns tentaron facer, e moitos imos escoltar o seu cantar. Ver, xa se ve, pero ouvilo é unha sinfonía que nesta Semana Santa fai que lembre que as moitas augas non poden apagar o amor de Deus (do grego agaph), nen os ríos poden afogalo. O meu amigo sorrí ao escoltar o meu pensamento, mentras desafiamos a chuvia e o vento que nos molla enteiros. Despois diso remata o día na Costa da Morte, onde aprendimos de novo a soñar coas ilusións, coa música e coa poesía que recende a Nosa Terra.
