Hai episodios que pasan pola Historia sen deterse, perdemos a pista sobre eles e caen no Abismo, onde se cultiva un deserto de xornadas aparentemente insignificantes e aburridas. Aparentemente. Ocorre que hai días que amencemos cegos, e fronte ao prodixioso non advertimos senón unha capa máis do ordinario. Esta semana, lendo nos diarios de Iñaki Uriarte, souben que en 1962 houbo unha epidemia de risa en Tanganica. Todo comezou o 30 de xaneiro nun colexio feminino, onde dúas rapazas comezaron a rir como histéricas. Non podían parar e comezaron a sucumbir tamén algunhas compañeiras. A risa estendeuse a todas as estudantes, logo a todo o pobo, ao distrito, á rexión, ao país enteiro. A epidemia tiña un contacto directo, é dicir, ninguén se vía afectado a menos que estivera en contacto con alguén contaxiado previamente. A nación enteira ría. Os afectados non posuían ningún control sobre a hilaridade, que unha vez iniciada, prolongábase minutos ou horas. A epidemia remitiu seis meses despois. Non causou mortos. Talvez por iso o episodio non fixo eco na Historia.
Tanganica, porén, conduciume a Estrasburgo, onde en xullo de 1518 unha muller chamada Frau Troffea comezou a bailar de xeito fervoroso. De feito, bailou durante catro días. Só paraba para comer. Daquela xa non estaba sola, acompañábana 34 persoas máis. O número ía crecendo. Pasado un mes, eran xa 400 mulleres, homes e nenos. As autoridades, por unha vez, non botaron un xarrón de auga fría sobre as ilusións da xente, e habilitaron salóns e contrataron músicos. Despois do verán a epidemia de baile ampliárase a ducias de aldeas e cidades de Alsacia, e algúns bailaríns morrían de infartos e derrames cerebrais.
Lentamente, a realidade vai dándolle a razón a Borges, que asimilaba o prodixioso e o ordinario, como lembra Uriarte. A idea máis asombrosa da Historia da Literatura é o Aleph, pero só pode contemplarse dende a casa dun estúpido, para o cal hai que expoñerse ás súas insolencias, descender a un soto, tombarse de costas na escuridade e mirar cara un determinado chanzo das escaleiras. Nalgún momento, tamén detrás dos nosos imbéciles se manifestará o marabilloso. Só hai que superar a cegueira.
