Todas as casas refuxian obxectos inútiles. Gardamos zapatos, libros, figuras, camisas, cadros, utensilios que carecen de utilidade. Están mortos. Resisten en caixas parapetadas no faiado, nos estantes, en baúis, en pequenos caixóns, no alto do armario, incluso á vista, no salón. Os recunchos dende os que se defenden son múltiples. Ás veces impenetrables e noutras ocasións tan accesibles coma a cheminea. Forman parte do que se entende, nun termo amplo, por merda dunha casa, pero a estas alturas xa imos sabendo que nada posúe máis relevancia que a merda que agochamos no noso perímetro íntimo. É a nosa merda, e amámola. Non podería ser doutra maneira porque se fai querer. É algo inexplicable, escuro, como tantas outras cousas próximas. Sabémolo. É máis, non o sabemos. Por iso nunca cuestionamos que pinta esa pelota desinchada debaixo da cama. Por que aínda gardamos o traxe da voda. Cal pode ser a razón para non guindar aquel libro de Paulo Coelho do estante. Por que temos a figura dese estudante afrancesado sobre o televisor. Ou, falando de televisor, por que gardamos ese armatoste se non funciona.
Está demostrado que necesitamos aferrarnos, aínda que sexa por un pequeno fío ao pasado para resistir a unha realidade que só entende de cambios, na que todo é novidade. A chatarra cobra máis valor canta máis presenza parecen ter as primicias e o luxo na nosa contorna. A materia superflua pasa por ser, en realidade, primordial. No fútil, cando non no baleiro, habita o transcendente. Nada máis cardinal e básico, pois, que eses zapatos de reixilla. O póster dos Hombres G. As aventuras dos Hollister. Os discos de La Niña de la Puebla, Chiquito de Camas ou Porrina de Badaxoz.
A chatarra inevitable tamén é interior. Nunca reparou na inutilidade dalgúns coñecementos que almacenamos? Unha parte relevante da información que se acumula no noso cerebro resulta, en breves palabras, baldía e ociosa. O primeiro erro é, obviamente, conservala, pero o segundo ?e máis grave? crer que non ocupa lugar. Mentira podre. O volume de datos co que hoxe traballamos impide unha distribución ordenada dos coñecementos. Os novos pisan aos anteriores, e ambos serán maltratados polos seguintes. En cambio, parte desa chatarra ?ou merda persoal? nunca desaparece. Por que? Porque, como di a palabra, é chatarra e polo tanto pode facernos falta en calquera momento. Como aquela camisa de 1987.
