Esperanza é o que nos queda, ese sentimento de que nas vindeiras eleccións a opción que nos gusta e queremos será a gañadora é como un alicerce para seguir traballando e crendo na transformación da realidade cotiá. Desa realidade social, socioeconómica e cultural que moitos queren (queremos) transformar e mellorar, sen perder a esperanza de seguir avanzando ata que xa non se poida máis.
Chegaron os resultados dunhas eleccións que foron ben e/ou mal, segundo os observadores, pero en tódolos casos abriron portas á esperanza e aí estamos agardando os resultados das próximas, das que xa veñen polo camiño coñecido ou pola senda da incerteza. Que se aproxime o tempo, que se oferten programas e o pobo xa dirá quen gaña. Dirao con certeza e dirá ben. O falar do pobo, nisto da linguaxe electoral, sempre é un falar correcto, sinxelamente, correcto e ilustrativo.
Ao repasar os partidos e agrupacións que presentaron candidaturas nas elección de finais de maio, vese como están confiando e, con toda a esperanza, agardan polas próximas, nas que xa nada será igual. Probablemente, non será igual, nin parecido. Os partidos e os candidatos deseñan as campañas e as estratexias. Miran para arriba e tornan a súa mirada intentando ver de cerca a realidade mesma das cousas.
Uns queren gañar e gañarán, outros queren gañar e algo tamén gañarán, pero a maioría votará e solo votará. O pobo vai votar e vota conforme ás súas ideas, conforme aos seus intereses e de acordo (ou non) coas pregarias dos caciques, deses que aínda viven apegados á falsidade e que queren defendela, se é preciso, con falacias.
As primeiras refregas son internas, na casa e no seo da familia política. Son duras e dolorosas como o cancro de ósos, como os desprezos ou como ese flato que retorce a barriga. E detrás dunha refrega, os candidatos adestrados emprenden outra, e despois outra, ata o triunfo ou a derrota final.
Eses políticos profesionais en loita non perden a ocasión e andan, co micrófono na man, polos camiños e polos carreiros, polas estradas e campo a través, gabando as súas propias accións, moitas delas con moi pouco que loar. Pero, como aconsella a Tía Manuela, o pobo, aínda que sexa a modo de soños, ten que manter a esperanza ata que chegue ese día da escampada.
