Chega o meu druida ó cumio da carballeira baixo o brillo da lúa chea de Samaín e abre os seus brazos á noite mentres un morcego baila ondeadas danzas do vai e do ven. A araña tece a súa tea de encaixe para pecharlle as portas á luz que se foi co verán e entregarlle á penumbra o cofre dos segredos que nacen no outono.
Coa súa branca túnica alzando as mans ó infinito, o meu mago lanza o sortilexio das súas palabras máxicas, inintelixibles, que semellan balbuceos de bebé, xemido de namorados, voz do Máis Alá que narra toda a grandeza da Eternidade. A melodía cálida da brisa nocturna entrelázase co cantar da curuxa e do moucho que ensaian o salmo do ritual enriba da rama do castiñeiro. Rín os ourizos a súa risa e caen libres as castañas da súa cova dourada, ansiosas por coñecer as follas que alfombran os camiños. A fogueira está acendida e o fume debuxa formas no añil, mentres as brasas encarnadas buscan –devorando o presente- leñas para seguir ardendo neste lume purificador que nos resucita e nos envolve nun reino de Pura Fantasía.
Non somos tempo, nin materia, non somos peso nin espazo, somos a brisa da noite que susurra na voz do bardo celta a poesía máis fermosa que poidemos nunca imaxinar. Somos os que estamos aquí ou os que nos fomos? Somos o que permanece ou o que cambiou? Somos a flor da noite ou a noite florida?
E agora, meu amor, durme tranquilo. Xa verás, coa nova mañá a vida volverá para sorprendernos.
