Oito en punto da tarde/noite. Malabarismos cunha moto na televisión. Anteollos medio tirados sobre a mesa. Lauro Rosales Triunfo empeza a tiralos xa bastante a miúdo. Cada vez ve menos. Pobre home. Valer xa só lle valen para o lonxe. Porque de cando en vez colócaos sobre o seu nariz, e aprecio que o fai cando entra alguén na cafetaría. Oito e catro minutos. Agora son coches de fórmula 1 os que asoman pola pantalla. Ruído dunhas chaves que caen ó chan. A nena Icía Varián Variante (vaia!) está a xogar con elas e, claro, como aínda é un carrouchiño, cáenlle ó chan. E non vale que o pai lle diga que estea quieta. Ela nin caso. Normal; é unha cativiña. Oito e oito minutos da tarde/noite. Lauro Rosales volve tirar os anteollos sobre a mesa e a Icía Varián cáenlle de novo as chaves. Agora mesmo non sei o que está saíndo pola televisión pola causa e o motivo de que non miro para ela. Hai minutos que dan tranquilamente para un parágrafo. Este levou exactamente dez.
