Mentres falaba, miraba aos ollos.
A súa ansia estaba dirixida para convencernos do seu discurso. Da súa verdade. El xa estaba convencido. Ou iso quería que os demais creramos. As palabras eran sempre as mesmas. Non dicían nada. Bla. Bla. Bla. Nada. O porte era de seriedade. Sobrio. Podería dicirse. Ridículo tamén. Mais non elegante. Era unha desas imaxes empeñadas en levar a percha posta dende o mesmo armario. Capaces tamén, de lavarse a cara cada mañá coa mesma auga. Para despois, impasible, mirarse encantado ao espello. Cómico. Grotesco. Pero abondado de orgullo. Ata límites ilimitados. Ao final conseguiu o que tanto ansiaba. O traxe daquela trocou por outro de máis percha. A face, emporcada, non trocou. Aínda así, seguiu trepando. O altar deste mundo cativo xa non enchía a súa aspiración divina. Trepou aínda máis alto. Dende arriba, todos quedamos an algo absolutamente minúsculo. Daba igual.
