Un libro moi aconsellable dun poeta se cadra un chisco esquecido hoxe. Entre os poetas novos, sen dúbida, que farían ben en procurar as pegadas que forma deixando un autor que erguía unha obra grande salvalo da ruina
Antón Tovar tivera sona no tardofranquismo como poeta belixerante en exercicio, e non só pola súa actitude comunista mais tamén polos seus versos comprometidos (que non panfletarios, como el mesmo declara nun poema inserido no libro que hoxe comento). Na Transición. Tovar (Rairiz de Veiga, 1921-Ourense, 2004) seguirá a ter un aquel entre os lectores de poesía. Mesmo hai un disco de Bibiano, “Alcabre”, no que aparece un texto seu,“O noso día segredo”, ben que provisto dun engadido do propio Bibiano, correlixionario daquela, no PCG, de Tovar (ou tal me dixera o cantautor santiagués, morto de morte madrugadora, co desfrutón que era meu amigo).
Doulle o dato a Delfín Caseiro, coordinador desta “Antoloxía poética” de Antón Tovar, precedida dun moi sabedor e sabido prólogo de Xesús Alonso Montero, quen nos fala dun cantautor de Valdeorras, Anxo Rei, musicador de poemas tovarianos. Caseiro ademais de aportarnos datos sobre o percorrido vital do autor de “Calados esconxuros”, un dos libros que máis me prestan do autor, fai unha escolma moi razonable do poeta, dividíndoa nunha dúcia de seccións.
Consonte ás temáticas do poeta de Rairiz de Veiga. Que van de “A procura de identidade” a “A palabra creativa”. Porque a derradeira, con ese poema do que sempre fun parcial, e que se chama “Deume a risa”: “Deume a risa, a gargallada,/ o xogo de non crer en nada”, leva por título “Varia”, e aínda sen ser un engadido supérfluo non responde a unha temática coherente cal o nome xa indica. Un libro moi aconsellable dun poeta ourensán se cadra un chisco esquecido hoxe. Entre os poetas novos, sen dúbida, que farían ben en procurar as pegadas que fora deixando un autor que erguía unha obra grande para salvalo da ruina (e sigo ao poeta salmantino, Aníbal Núñez, outro atormentado).
Non tratei persoalmente a Tovar, mágoa, pero correspondín con el. E remexendo nun caixón bato cunha carta súa, do 28 de Xaneiro de 1981, no que ademais de comentar e agradecer o envío dun libro meu, fálame da doenza de corazón de Tucha, de como os queren botar do piso de aluguer e do seu “cabreo resignado, sempre resignado, porque non vai saír un á rúa cunha metralleta, non se pode, claro.” Todo un home, este ourensán grande.
