Tamila Alem deu comenzo á súa vea de escritora escribindo relatos breves do que sentía en situacións tanto sociais coma persoais no bacharelato
Tamila Alem escribe nunha prosa moi poética que, pouco a pouco, deu na poesía que agora escribe. A idade e a autoestima fixo que non ensinase públicamente o que escribía ata o seu primeiro ano de carreira e, neste ano 2015, cando decidiu facer o blogue "darlingbolboretas.blogspot.com.es" e publicar coa axuda de Wladimir Vaz (maquetador) o poemario autoetidado con título "Darling Bolboreta" e dentro da firma "Uma petit cascuda independiente". Tamén neste pasado verán naceu a iniciativa de recitais poéticos "Bildung" xestionada por un grupo de mozos e mozas ourensáns que manifestan o que sinten nos seus textos. Tamén participa co colectivo "Esbardalle" de recitais poéticos por toda Galiza, e en timbas poéticas varias sempre que pode.
Cando sentíu o pulo de comenzar a escribir?
Comecei a escribir aos 17 anos pola necesidade de extrapolar e ordenar todo o que sentía por causa da miña estabilidade familiar que repercutía constantemente no meu xeito de xestionar os meus sentimentos no ámbito persoal.
“Darling Bolboreta" é o seu primeiro traballo, que atopa nel o lector?
Xa no primeiro poema, toparase cunha poesía chea de rabia, chea de dor e de transparencia, chea de sentimentos e emocións, ás veces contradictorias, de feminismo e de amor, moito amor, amor pola vida. É unha poesía social e intimista, chea de naturalidade.
Como está sendo a acollida?
En Ourense, o día 27 de novembro, fixen a primeira presentación en Ourense, no Auditorio Municipal, e a acollida foi espléndida e moi satisfactoria. Tamén supoño que cando un xoga na casa é máis sinxelo. A segunda e última presentación que levo feita foi o pasado 10 de decembro na libraría Couceiro en Santiago de Compostela, e inda que non foi tan satisfactoria como a de Ourense, foi ben. O problema co que me topo agora é a dificultade de xestinar a compatibilidade entre a miña vida laboral e a miña vida artística, porque o descanso é moi preciso cando se traballa na hostelería.
Que dificultade atopa á hora de escribir neste xénero?
Dentro do xénero da escrita, a poesía, non é a rama que máis peso ten, eso é unha evidencia. Máis polo momento tampouco me topei cunha excesiva dificultade dentro do mundo poético galego. Tamén estou comezando, mais si que é certo que sempre miran mellor a un novelista que a unha poeta, mais con iso, xa contaba.
E o lector, como se amosa ante a poesía?
O público móstrase empático e xeneroso habitualmente. Ate agora a maioría das críticas foron bastante positivas cara o traballo e moi constructivas. Este poemario é o meu orgullo. Decirlle a este público, grazas e conseguino, pese a toda esa xente que nalgún momento no que dis "quero publicar un libro de poesía" che din que non vas a ser capaz, que a poesía non é seria ou calquera cousa polo estilo.
Que amosa a través da súa poesía?
Atópase un sinfín de rabia e crítica contra a sociedade patriarcal oculta sentimentos intrínsecos e consumista na que, por desgraza, vivimos. É un conxunto de poemas feministas, de drogas, desamores, amores, dramas familiares e desa alegría e esperanza polos soños que nos manteñen vivos. É un xeito de canalizar e organizar os meus sentimentos e a miña frustración con determinadas etapas da miña vida, ten un fin terapéutico, máis como fin supremo está esa necesidade de todo artista de que a súa arte cambie un pouquiño este mundo cheo de dureza.
En que se inspira á hora de escribir?
Inspírome na vida, nos nenos, o meu irmán pequeno inspírame moito, na troula. Máis o meu incentivo é o motor do mundo, a maneira de actuar das persoas, é a xente e as súas circunstancias o que me inspira.
Cales son os seus próximos proxectos?
De momento tentar poñer moita enerxía neste proxecto e após, publicar máis poemarios. O que sí, tamén teño intención de realizar unha novela autobiográfica nalgún momento da miña vida, mais inda non hai unha idea organizada, pero sempre coa idea de: se se pode escribir, pódese facer!
