dende hai uns cinco anos teño o pracer de coñecer o funcionamento interno das Xornadas do Folclore e tamén dende entón teño tido oportunidade de viaxar pola provincia adiante con diferentes grupos. Algún dos elementos nos que reparei neste tempo son as caras e actitudes dos numerosos espectadores que edición tras edición acoden ó evento. Primeiro, é preciso que diga que, dende que de pequena coñecín o festival en Celanova, nunca vin un espectáculo no que as cadeiras non estivesen cheas e a xente de pé non cubrise a práctica totalidade do recinto de celebración.
As poucas actuacións que levamos este ano non indican que o aforo vaia ser diferente. Onte, primeira xornada de actuación dos grupos internacionais, tanto Monforte como O Barco rexistraron un cheo absoluto. De feito, aínda faltaban tres cuartos de hora cando as cadeiras comezaron a quedar ocupadas e aproximadamente 15 minutos antes os que chegaban xa tiñan que quedar de pé.
Público comprometido
Pero o interesante non só é o xentío que se xunta, tamén o é ver como están esas persoas durante a actuación. Moito me teño fixado estes anos nos comentarios e actitudes do público mentres os grupos bailan e debo dicir que o patrón de comportamento é o mesmo nas 18 vilas.
Ninguén perde detalle de ningunha das actuacións. Ninguén se move incomodamente no seu asento, porque saben que o mellor está gardado para o final. Os nenos bailan ós ritmos africanos ou cubanos, imitan os movementos serbios e todo dende as primeiras filas. Se o presentador pide aplausos, o público dáos. Se os cantantes piden que canten con eles o Hakuna Matata keniata, o público non o dubida. E, sobre todo, o son xeral dos espectadores é nulo, porque o silencio é o dono dos recintos no momento en que os danzantes dan os primeiros pasos no espectáculo.
Aparte da iluminación que require o escenario, entre o público vense luceciñas que, coma se fosen lucecús, deixan ver as súas caras de satisfacción polo que están vendo. Son as cámaras de vídeo, as de fotos e mesmo os teléfonos móbiles que lles permitirán recordar cando xa estean na casa e os participantes no seu país os mellores momentos que os artistas deixaron nas retinas dos ourensáns.
Público comprometido
Pero o interesante non só é o xentío que se xunta, tamén o é ver como están esas persoas durante a actuación. Moito me teño fixado estes anos nos comentarios e actitudes do público mentres os grupos bailan e debo dicir que o patrón de comportamento é o mesmo nas 18 vilas.
Ninguén perde detalle de ningunha das actuacións. Ninguén se move incomodamente no seu asento, porque saben que o mellor está gardado para o final. Os nenos bailan ós ritmos africanos ou cubanos, imitan os movementos serbios e todo dende as primeiras filas. Se o presentador pide aplausos, o público dáos. Se os cantantes piden que canten con eles o Hakuna Matata keniata, o público non o dubida. E, sobre todo, o son xeral dos espectadores é nulo, porque o silencio é o dono dos recintos no momento en que os danzantes dan os primeiros pasos no espectáculo.
Aparte da iluminación que require o escenario, entre o público vense luceciñas que, coma se fosen lucecús, deixan ver as súas caras de satisfacción polo que están vendo. Son as cámaras de vídeo, as de fotos e mesmo os teléfonos móbiles que lles permitirán recordar cando xa estean na casa e os participantes no seu país os mellores momentos que os artistas deixaron nas retinas dos ourensáns.
