Don Felisindo foi cura en Cudeiro moitos anos. Era un cura dos de antes; e boa xente e moi seu. Sotana -non moi limpa-, papo gordo, sorriso franco, pelo revolto... algo parecido á imaxe que de Basilio Álvarez temos... Sei del algunhas anécdotas e como este tempo de defuntos é o propio para contos de cregos, voulles con algunhas.
Don Felisindo tiña formación. Foi a Roma enviado por Blanco Nájera pero el porfiara que mandasen a outro que el cría máis listo, e seica lle contestou o bispo “Prefiero medianías cultivadas que inteligencias desperdiciadas”. Nos anos 50 e 60 escribiu moito en La Región e publicou en 1961 unha novela “Don Proleterio y Valdomino” simpática por esaxerada. Coa súa franqueza simple comeza a obra declarando: “Me he propuesto por objeto material escribir una novela, y por objeto formal, una refutación del marxismo”. Nin máis nin menos.
Antes de don Felisindo houbera en Cudeiro un crego que deu malos informes de todos os mozos cando a Guerra e así foron castigados ás primeiras liñas da fronte e case ningún volveu; non como en Gustei que o crego salvou moito mozo. En fin, cando morreu o cura ruín non lle foi ao enterro ningún veciño. E cando chegou o novo, preguntábanse expectantes cómo el sería. E contáronme que un dos primeiros domingos do seu curato, andaba don Felisindo dando un paseo preto de Souto de Rei, cando un paisano que andaba nunha finca, viuno e agochouse detrás dun muro; o crego ruín dicía que era pecado grandísimo traballar en domingo, que estaba prohibido, e rifaba. Don Felisindo, decatado da presenza do tal, achegouse e falándolle polo nome, díxolle: “Ola. Fulano, non te escondas, ho, que che boto unha man. Se tes a desgraza de ter que traballar en domingo, xa boa penitencia che é”, e seica inda lle axudou a cargar un feixe de herba na cabeza.
Pero nin a hixiene persoal nin as cousas da casa eran moito o seu. Un día, debía ter eu dezaoito ou vinte anos, pouco antes de Fieis Defuntos, enviado pola miña avoa, funlle levar un sobre para encargar unhas misas. Petei na porta da casa, mandoume pasar e sentei canda el na cociña. Despois de guichar o que había dentro do sobre, con plena confianza, preguntou se quería tomar un vaso. Díxenlle que si. E colleu un dos vasos que tiña por riba da mesa, sucio, con restos de viño e moscas, meteu os dedos, sacou as moscas, pasoulles unha rolla, e, sen máis, botou viño neles. Eu, a verdade, mentres bebía aquela purrela tinta medio picada, case non podía conter a risa.
Isto lémbrame un sucedido que me contou, el saberá se é certo ou non, un monaguillo que o axudaba na misa. Un día, por facelo rabiar, botoulle moi pouco viño no cáliz para a Consagración. E el automaticamente, sen decatarse que estaba no medio da misa, revolveuse e díxolle en voz tan alta que oíron todos: “Bota máis, carallo, que o viño é meu!”.
O día de Fieis Defuntos don Felisindo sempre paseaba polo cemiterio recollendo donativos, mirando ben a moeda ou billete e cantando responsos diante de cada sepultura, en función do monto. Os de vinte pesos -poucos- era “floreados”; os de vinte e cinco pesetas, menos; e outros case de trámite. E cada ano, o pobre, cantaba con menos folgos. Ben lembro a súa última vez; xa non daba, pero ía canda el, como axudante, unha vella moi disposta nas cousas da Igrexa. El collía os cartos e, chamándoa por un alcume que omito, ordenaba con voz rouca, “Bótalle un de cinco pesos” e cantaba ela.
En fin, era tan natural e boa xente que non sei se a caída do comunismo se debería, en parte, á súa novela.
