É vello o dito que afirma que, do mesmo xeito que en canto non se ausenten tamén os que conviviron cun ausente o ausente non desaparece de todo, tampouco os que teñen pegada na axenda de cada quen se perden no escuro fondallo do tempo, en canto non sexan borrados da mesma.
Eu non sei se hai algún libro ou algunha película que aborda esta circunstancia vital -penso que si- da que dun xeito ou doutro -e agora máis, coas memorias virtuais dos teléfonos móbiles- todos somos protagonistas, porque estou completamente seguro de que vostede terá, coma min, máis dun número de teléfono na súa axenda que por máis que saiba que ninguén contestará, animicamente doeralle profundamente borralo.
Ben é certo que perante este tipo de cuestións tan íntimas non hai ningunha regra escrita e só a conciencia e o corazón -é dicir, o hemisferio emocional do cerebro- é quen lle dicta as normas a cada quen. E tan correcta é, polo tanto, unha decisión coma a contraria, por máis que ámbalas dúas sexan antagónicas, porque forman parte das nosas subxectividades e delas só nós somos propietarios, sen a máis mínima concesión a quen nos rodea.
Pois ben, nese predio singular das liberdades intimistas, eu son dos que forman parte dos da banda de Laíño, no sentido de que son incapaz de borrar un número de teléfono de alguén que formou parte da miña vida e por calquera desgraciada circunstancia deixa de formar parte dos presentes e pasa ó directorio afectivo dous ausentes que me axudaron a enriquecer a vida.
Pensei nisto nantronte, cando a través do muro de Xavier Limia me enterei da partida de Alfonso Prada e, coma un lóstrego sentín un frío arreguizo, porque no mesmo intre vin voar cara ningures momentos e conversas, realidades e proxectos dos que os dous participamos, saíran ou non saíran adiante, presididos sempre pola sinceridade, o altruísmo e a xenerosidade mutua.
Non foron moitos -é certo-, pero foron os suficientes como para que entre ámbolos dous xurdira, hai anos, unha relación de recíproca admiración persoal asentada nos valores esenciais da vida, que agora se viu truncada dun xeito abrupto, inxusto e inmerecido.
Había tempo que non coincidiamos, razón pola que non estaba ó tanto da súa fase terminal e pola que, o feito de ver no muro do común amigo Xavier Limia o seu sorriso a súa elegancia e a súa bonhomía impregnada nunha fotografía que me anunciaba que xa nunca me volvería a coller o teléfono, me levou a pensar en como sen darse un conta, a axenda se vai enchendo de ausentes. Nese mesmo intre tamén me preguntei por qué a vida leva sempre tan cedo ós bos e xenerosos. Bos e xenerosos, e silentes, coma Alfonso, a quen Ourense lle está debendo xa unha sincera e merecida homenaxe.
