Entre os castelanismos travestidos hai un que me arrepía: pobo. O único uso que ten esa palabra entre nós, é idéntico ao do inglés “people”, do francés “peuple” ou do italiano “pópolo”. Ou sexa, conxunto humano, xente. O feito de que en castelán tamén lle chamen “pueblo” ao que nós lle dicimos “aldea” ou “lugar”, fixo que moitos mozos, fuxindo do estigma de “ser da aldea” do castelán, usasen “pueblo” como palabra “modernizadora”. Así un vello diría “a miña aldea é aquela de ala arriba...” e o neto “o meu pueblo é aquel de alá arriba...”. Pero se o rapaz quere peneirar o seu galego e di “O meu pobo é...”, diría mal. Pero se exclamase desde un balcón o día da festa: “Pobo de Vilariño, como en Irlanda, érguete e anda”, falaría ben e, se cadra, inda acababa na política.
Buscar
21/jun./20 - 09:56
Actualizado:
22/jun./20 - 09:34
22/jun./20 - 09:34
Compartir
Más en Cultura
MÚSICA
Vetusta Morla hace un alto en su trayectoria: "Si todo va bien volveremos en 2026"
Agencias
25/abr./24 18:50
'ME TOO'
Otras tres mujeres acusan al cineasta Carlos Vermut de violencia sexual
Agencias
27/feb./24 10:25