O outro día faláballes de franceses e galos como sinónimos. Hoxe ollemos o sur: portugueses e lusos. Ben. A moitos portugueses do norte non lles chista nada. Saben que a vella Gallaecia romana estaba dividida en tres provincias ou “conventos”: o Asturicense -de onde nacería León-, o Lucense -de onde sairía Galicia- e o Bracarense, que iría do Miño ao Douro e do que nacería Portugal. E do Douro ata o Guadiana estaba a Lustania pero con capital en Mérida, pois ocupaba toda Estremadura, Salamanca, ata Avila. Así pois, os do norte nunca foron lusos -ou lusitanos- como nós nunca fomos íberos. Aínda máis, o nome de Portugal vén da cidade do Porto. Como portos había moitos, este era o Porto Cale, e a segunda palabra discútese se está relacionada con Callaecia ou algún pobo prerromano da zona ou se o estaría con Gaia -enfronte de Porto- que se chamaría daquela Cale, e significaría “abrigo” e a combinación sería algo así como “porto bo”. Estas cousas de fiar tan fino non sempre foron tidas en conta, sobre todo desde viron a luz “Os Luisadas” que Camões publicou en 1572 para enxalzar ao conxunto da nación portuguesa. Ou lusa, xa. Pola nova.
