Pepe Barro: "A producción da Revista Nós era un proceso moi laborioso, case heroico"

Pepe Barro, deseñador gráfico con máis de catro décadas de traxectoria, protagoniza a nova edición do Foro La Región que acolle este martes, ás 19,30 horas, o Centro Cultural Marcos Valcárcel, e se retransmitirá a través da páxina web deste xornal, www.laregion.es. A conferencia de Barro, que estivo detrás do deseño de diferentes xornais, exposicións e sitios web, entre outros proxectos, leva por título "O deseño que hai en Nós". Mantense viva a influencia da Revista Nós no que respecta ao deseño gráfico? Si, pero é máis ben simbólica. Persiste a súa importancia como parte da cultura do país, mais non tanto o seu estilo modernista. Á hora de deseñar a revista, Castelao baseouse no Pórtico do Paraíso da catedral de Ourense e no Pórtico da Gloria da catedral de Santiago, retornando ao mundo medieval como gloria cultural da Galiza. Reivindican ese modelo de esplendor do país, e falan do barroco como dun "futuro perdido" a alcanzar. Que liña estilística segue a revista? A derradeira etapa de Nós baséase na composición dos libros barrocos. Este estilo era moi valorado polos galeguistas, ao interpretalo como a esencia mesma de Galicia, unha apoteose soñada. Castelao recolle estes modelos, como o dos retablos do altar maior, enmascarando a súa carpintería cunha vexetación de sabor modernista, -recollendo a influencia do autor británico Aubrey Beardsley-, que non deixa ver ese estrado onde están asentadas as figuras. Quen dirixe a parte gráfica desta publicación? Castelao, nunha época na que o deseño e as ilustracións marcaban a personalidade dunha publicación. Procuraba que cada figura representara un modelo simbólico, neste caso comunicando a súa intención de "galeguizar Galiza", como opción de vida e pensamento. Naquela época, a elaboración dunha publicación así tivo que ser moi laboriosa... Hoxe en día, a xente pensa no correo electrónico, cando entón o que había eran cartas que tardaban unha semana en chegar. A produción da revista era un proceso moi laborioso, case heroico. Non había filólogos, e moitos tiveron que improvisar, por pura vontade de coñecer, como Otero Pedrayo, que traduciu varios capítulos do "Ulises" de Joyce. Era unha publicación modesta, como todas as revistas culturais daquela época, a Europa dos anos 20. Hoxe en día, grazas aos ordenadores, o deseñador pode definir ata o derradeiro pormenor das publicacións. Antes tratábase dun traballo moi custoso, cun número de tipografías limitado. Non obstante, a revista tiraba só entre 300 e 500 exemplares, e, por iso, podían engadirlle encartes con ilustracións feitas a man. Para manterse, contaban con algúns anuncios -non moitos-, coma os do balneario de Mondariz (a toda páxina, ao tratarse dunha empresa boiante e galeguista), e outros, máis pequenos, de sastrerías, doutores ou avogados, entre eles o propio Risco.