Manter invariable a inadecuada estrutura do noso sistema produtivo, é o maior freo á dinamización do mercado laboral, e de non emprender con celeridade a necesaria diversificación sectorial, o desemprego dispararase até índices desmesurados, por canto, a aplicación das medidas contidas na recente reformar laboral non fornecerán ningún efecto positivo.
Cando un analiza a reacción política ante a crise, ao pronto conclúe que os chamados a pór remedio ao seu negativo influxo non tomaron auténtica magnitude do seu alcance, e por tanto as solucións achegadas, mais que eficaces son unha sucesión de contrasensos que delatan a súa manifesta incapacidade para a articulación e aplicación das accións paliativas que a situación require.
Contrariamente ao actuado, non debese ser a reforma laboral a estrela protagonista neste escenario de turbulencias, por canto, estrictu sensu, o verdadeiro problema non atende ao mercado de traballo, senón, á interrupción en cadea da actividade empresarial, como consecuencia sobre todo da restrición dos créditos por parte das entidades financeiras, resultando elocuente que desde o 2008, a nivel de estado, a destrución do tecido produtivo alcanzou as 170500 empresas que desapareceron dos rexistros da Seguridade Social, principalmente pemes. É dicir, que nos últimos catro anos o índice de mortandade empresarial foi equivalente ao crecemento da década precedente, e supuxo, a perda de máis de 2,2 millóns de empregos.
A potencialidade do actual modelo produtivo a efectos de rescatar ou crear emprego está esgotado, por iso, calquera alusión á reforma laboral como dinamizador de emprego é unha rotunda incoherencia, por canto, non foi a lexislación en materia o factor causante do descomunal índice de desemprego que soportamos, senón a disfuncionalidade que acentuou o desequilibrio dos principais sectores que conformaban o tecido produtivo, cuxa inercia foi o detonante da crise que colapsou o mercado laboral.
Equivocan o diagnóstico quen toman por referente de emprego a reconquista do pasado recente, e iso fai que o contido da reforma laboral, por si soa, resulta ser unha terapia inútil. As medidas para mitigar o desemprego non poden basearse no rescate do anterior soporte produtivo, e a súa eficacia debe contar coas garantías de erradicación permanente da desmesurada volatibilidad da taxa de desemprego e o impedimento para que futuras recesións provoquen unha nova destrución en cadea de postos de traballo, sendo por tanto obrigado dirixir os obxectivos á creación de emprego produtivo, estable e de calidade.
Reflexionando sobre o devandito, cabe referir que para adelgazar o desemprego até a media da Unión Europea, a solución non é outra, que afrontar dunha vez por todas o 'cambio da estrutura produtiva', cuxo implícito, pasa obrigatoriamente polo reaxuste dos distintos segmentos do modelo produtivo e pola intervención reguladora dos recursos dos mercados; pois os feitos puxeron de manifesto a súa desfeita cando funcionan sen control fiscalizador, e para contraste revelador basta remitirse ao ocorrido co sector da construción.
Os artífices da reforma, sosteñen que a liberalización das relacións laborais creará un ascenso do emprego, declaración que non deixa de ser unha ocorrencia dos afíns á ortodoxia neoliberal, pero neste caso exenta do mínimo rigor, pois a aplicación de medidas estruturais desta envergadura, previamente, demandan un recoñecemento exhaustivo do tipo de crise á que nos encaramos, ao fin de dar respostas adaptadas ás súas características, e a tenor do contido do decreto regulador, os autores do mesmo, despistan algo tan fundamental como coñecer desde que parte da economía veñen os problemas, pois se realizasen este exercicio, caerían na conta que o noso desemprego ten máis que ver coa estrutura produtiva que coa regulación do mercado de traballo.
Esta vez, o executivo do estado apostou por substituír o necesario cambio do modelo produtivo, pola escenificación dunha reforma laboral tan nova como inservible, e con iso, deu un paso atrás na solución do principal problema do país, co agravante de aprazar no tempo, o inicio dunha transformación de todo punto ineludible.
Contrariamente ao actuado, non debese ser a reforma laboral a estrela protagonista neste escenario de turbulencias, por canto, estrictu sensu, o verdadeiro problema non atende ao mercado de traballo, senón, á interrupción en cadea da actividade empresarial, como consecuencia sobre todo da restrición dos créditos por parte das entidades financeiras, resultando elocuente que desde o 2008, a nivel de estado, a destrución do tecido produtivo alcanzou as 170500 empresas que desapareceron dos rexistros da Seguridade Social, principalmente pemes. É dicir, que nos últimos catro anos o índice de mortandade empresarial foi equivalente ao crecemento da década precedente, e supuxo, a perda de máis de 2,2 millóns de empregos.
A potencialidade do actual modelo produtivo a efectos de rescatar ou crear emprego está esgotado, por iso, calquera alusión á reforma laboral como dinamizador de emprego é unha rotunda incoherencia, por canto, non foi a lexislación en materia o factor causante do descomunal índice de desemprego que soportamos, senón a disfuncionalidade que acentuou o desequilibrio dos principais sectores que conformaban o tecido produtivo, cuxa inercia foi o detonante da crise que colapsou o mercado laboral.
Equivocan o diagnóstico quen toman por referente de emprego a reconquista do pasado recente, e iso fai que o contido da reforma laboral, por si soa, resulta ser unha terapia inútil. As medidas para mitigar o desemprego non poden basearse no rescate do anterior soporte produtivo, e a súa eficacia debe contar coas garantías de erradicación permanente da desmesurada volatibilidad da taxa de desemprego e o impedimento para que futuras recesións provoquen unha nova destrución en cadea de postos de traballo, sendo por tanto obrigado dirixir os obxectivos á creación de emprego produtivo, estable e de calidade.
Reflexionando sobre o devandito, cabe referir que para adelgazar o desemprego até a media da Unión Europea, a solución non é outra, que afrontar dunha vez por todas o 'cambio da estrutura produtiva', cuxo implícito, pasa obrigatoriamente polo reaxuste dos distintos segmentos do modelo produtivo e pola intervención reguladora dos recursos dos mercados; pois os feitos puxeron de manifesto a súa desfeita cando funcionan sen control fiscalizador, e para contraste revelador basta remitirse ao ocorrido co sector da construción.
Os artífices da reforma, sosteñen que a liberalización das relacións laborais creará un ascenso do emprego, declaración que non deixa de ser unha ocorrencia dos afíns á ortodoxia neoliberal, pero neste caso exenta do mínimo rigor, pois a aplicación de medidas estruturais desta envergadura, previamente, demandan un recoñecemento exhaustivo do tipo de crise á que nos encaramos, ao fin de dar respostas adaptadas ás súas características, e a tenor do contido do decreto regulador, os autores do mesmo, despistan algo tan fundamental como coñecer desde que parte da economía veñen os problemas, pois se realizasen este exercicio, caerían na conta que o noso desemprego ten máis que ver coa estrutura produtiva que coa regulación do mercado de traballo.
Esta vez, o executivo do estado apostou por substituír o necesario cambio do modelo produtivo, pola escenificación dunha reforma laboral tan nova como inservible, e con iso, deu un paso atrás na solución do principal problema do país, co agravante de aprazar no tempo, o inicio dunha transformación de todo punto ineludible.
