É dramático percibir o desalento dunha sociedade frustrada ao verse dirixida por un goberno incapaz, un executivo sen táctica nin estratexia, que tanto pode sorprendernos co sinal da penuria financeira do Estado, como coa súa singular doutrina de estancamento como fórmula de reactivación.
Aqueles, que nos albores da transición cumprían desde a clandestinidade un comprometido papel na súa arriscada loita por devolver ao país a democracia secuestrada corenta anos atrás. Logrado o seu obxectivo, o que menos podían imaxinar, era, que ao final, o resultado da súa perseguida conquista, lembraríallo trinta e cinco anos despois, nin mais nin menos, que o ministro de facenda do actual goberno conservador.
Así o señor Montoro, para non pasar desapercibido, nun desmedido afán por xustificar as últimas medidas de axuste do seu goberno, aproveitou o pleno do congreso, para cunha soa frase, facer ostensible o delicado estado que padece o país, ao manifestar con toda contundencia que 'non hai diñeiro para pagar os servizos públicos'.
Polo visto quen até agora viviamos instalados na preocupación que representaba a crise, quedarámonos curtos, pois desde dentro, coa realidade coñecida, quen parecía non ter chave non dubidou en abrir a porta. para dar entrada á apocalipse.
Agora ía resultar que a clase política e as seus adeptos ao cuberto do paraugas democrático, despois de distintas lexislaturas e alternativos gobernos de substitución, a estas alturas, os que até agora gozaron da inmunidade dos culpables, nun intento de evadir responsabilidades, fannos partícipes do resultado dos seus excesos, manifestando con total descaro que a situación carente das arcas públicas delata que estamos sumidos nunha quebra de Estado.
O panorama non pode pintar peor, aquí todos os ingredientes negativos parecen combinarse contra as políticas dun goberno, empeñado en manter o contrasenso por norma , proba diso, a antagónica decisión de basear exclusivamente nos recortes a solución á crise, e á vez, axitar a pantasma da bancarrota, impor a fiscalidade sen límite ou transmitir desconfianza internacional.
É dramático percibir o desalento dunha sociedade frustrada ao verse dirixida por un goberno incapaz, un executivo sen táctica nin estratexia, que tanto pode sorprendernos co sinal da penuria financeira do Estado, como coa súa singular doutrina de estancamento como fórmula de reactivación.
Á hora de tomar razón e despachar conclusións sobre o maior recorte orzamentario da nosa historia democrática, sería irresponsable, asumir a tacha e conta nova dos feitos consumados como xustificación suficiente. En bo ser, o principio de emenda, pasa obrigatoriamente por facer recaer nos responsables directos a súa implicación nos feitos. Naqueles causantes que non son outros que os membros da clase política que por acción ou omisión, fixeron abandono continuado das súas atribucións, facilitando que a deterioración paulatina derivase no irreversible da situación que padecemos.
A crise moral que coexiste coa crise económica, ha de ser argumento suficiente para frear esa tendencia enfermiza dunha clase política degradada, dun colectivo, que no canto de asumir os problemas esta habituado á escusa do descargo, transferindo culpabilidades a torto e a dereito de todo aquilo que vai mal, sen reparar na aplicación de estratexias onde a inxustiza toma posición de primeiro plano.
Mais que nunca, non son aceptables discursos políticos de desvirtuada credibilidade, como tampouco, as políticas de austeridade sen outro obxectivo que alcanzar a finalidade recadatoria para satisfacer ex profesor as obrigacións dunha débeda sobredimensionada pola decisión dominante dos mercados.
Non existe solución efectiva para a reactivación económica, que aquela, na que prime o crecemento sobre as medidas de axuste, especialmente nun país onde a caída de actividade ameaza con reducir á mínima expresión os mermados expoñentes dos seus sectores produtivos, circunstancia, que acentuaría o xa desorbitado índice de desemprego, abocando á nosa economía a unha recesión de imprevisible retorno.
Esquivando esta realidade e encartándonos ao imperativo dominante dos mercados financeiros, desaproveitaremos a oportunidade de converter a crise no punto de arranque da nosa reactivación, erro, que nos conducirá irremediablemente a unha complexa situación, onde as desigualdades e a conflitividade social serán os escoltas permanentes dunha convidada apocalipse.
Así o señor Montoro, para non pasar desapercibido, nun desmedido afán por xustificar as últimas medidas de axuste do seu goberno, aproveitou o pleno do congreso, para cunha soa frase, facer ostensible o delicado estado que padece o país, ao manifestar con toda contundencia que 'non hai diñeiro para pagar os servizos públicos'.
Polo visto quen até agora viviamos instalados na preocupación que representaba a crise, quedarámonos curtos, pois desde dentro, coa realidade coñecida, quen parecía non ter chave non dubidou en abrir a porta. para dar entrada á apocalipse.
Agora ía resultar que a clase política e as seus adeptos ao cuberto do paraugas democrático, despois de distintas lexislaturas e alternativos gobernos de substitución, a estas alturas, os que até agora gozaron da inmunidade dos culpables, nun intento de evadir responsabilidades, fannos partícipes do resultado dos seus excesos, manifestando con total descaro que a situación carente das arcas públicas delata que estamos sumidos nunha quebra de Estado.
O panorama non pode pintar peor, aquí todos os ingredientes negativos parecen combinarse contra as políticas dun goberno, empeñado en manter o contrasenso por norma , proba diso, a antagónica decisión de basear exclusivamente nos recortes a solución á crise, e á vez, axitar a pantasma da bancarrota, impor a fiscalidade sen límite ou transmitir desconfianza internacional.
É dramático percibir o desalento dunha sociedade frustrada ao verse dirixida por un goberno incapaz, un executivo sen táctica nin estratexia, que tanto pode sorprendernos co sinal da penuria financeira do Estado, como coa súa singular doutrina de estancamento como fórmula de reactivación.
Á hora de tomar razón e despachar conclusións sobre o maior recorte orzamentario da nosa historia democrática, sería irresponsable, asumir a tacha e conta nova dos feitos consumados como xustificación suficiente. En bo ser, o principio de emenda, pasa obrigatoriamente por facer recaer nos responsables directos a súa implicación nos feitos. Naqueles causantes que non son outros que os membros da clase política que por acción ou omisión, fixeron abandono continuado das súas atribucións, facilitando que a deterioración paulatina derivase no irreversible da situación que padecemos.
A crise moral que coexiste coa crise económica, ha de ser argumento suficiente para frear esa tendencia enfermiza dunha clase política degradada, dun colectivo, que no canto de asumir os problemas esta habituado á escusa do descargo, transferindo culpabilidades a torto e a dereito de todo aquilo que vai mal, sen reparar na aplicación de estratexias onde a inxustiza toma posición de primeiro plano.
Mais que nunca, non son aceptables discursos políticos de desvirtuada credibilidade, como tampouco, as políticas de austeridade sen outro obxectivo que alcanzar a finalidade recadatoria para satisfacer ex profesor as obrigacións dunha débeda sobredimensionada pola decisión dominante dos mercados.
Non existe solución efectiva para a reactivación económica, que aquela, na que prime o crecemento sobre as medidas de axuste, especialmente nun país onde a caída de actividade ameaza con reducir á mínima expresión os mermados expoñentes dos seus sectores produtivos, circunstancia, que acentuaría o xa desorbitado índice de desemprego, abocando á nosa economía a unha recesión de imprevisible retorno.
Esquivando esta realidade e encartándonos ao imperativo dominante dos mercados financeiros, desaproveitaremos a oportunidade de converter a crise no punto de arranque da nosa reactivación, erro, que nos conducirá irremediablemente a unha complexa situación, onde as desigualdades e a conflitividade social serán os escoltas permanentes dunha convidada apocalipse.
