Coas súas reincidentes astucias, o Presidente Rajoy e o seu séquito, non fan mais que dar o cante e minguar a súa credibilidade, esencialmente cando xa todos sabemos que a certeza, ademais de non ser o seu forte, discorre por camiños opostos ao contido das súas mensaxes.
Contrariamente ao criterio que algúns poidan manter, a maior desgraza dun país non é sufrir unha crise, iso é unha eventualidade pasaxeira, facilmente remediable se contamos coa participación cualificada das persoas apropiadas, é dicir, coa intervención dun equipo político renovado; executivos de novo cuño adscritos á decencia, e dispostos a impor o mandato das urnas sobre calquera outra estratexia de dominio que tenten facer valer os grupos de presión.
Agora ben, aquí o problema é outro, a traxedia que padecemos toma tinguiduras dramáticas, cando, quen ostentando o mandato popular esquivan o principio de soberanía que teñen outorgado, para despois de satisfacer as súas indecentes ambicións, a través dunha vendetta inaceptable, entregar o poder executivo aos mercados, para que sexan estes en última instancia quen impoñan ao seu antollo o devir político do país e o futuro dos seus cidadáns.
Para quen defende que en tempos de crises, rescatar ás persoas ten de ser a prioridade absoluta. Por mais que se esforce, non é capaz de entender a estes descerebrados e a súa estúpida lema, cando afirman, que as dolorosas medidas do presente son sacrificios necesarios para asegurarnos o futuro.
Polo visto, os membros do PP non queren decatarse que o 26,7% dos cidadáns deste país viven no limiar da pobreza, e que durante o último ano as diferenzas de renda incrementáronse nun 10%. Todo un referente da perigosa deriva que a súa política está a ocasionar, cuxa única finalidade non é outra que favorecer as vantaxes dunha minoría dominante á conta de impor a deterioración colectiva aos dereitos da maioría social.
Coas súas absurdas xustificacións, o actual Executivo evidencia unha total desconsideración cara ao groso da masa electoral, a quen despois de enganar nas urnas, agora infravaloran pondo en tea de xuízo a súa capacidade analítica, ao tentar endosarlle un 'tocomocho político' onde adxudicado o papel de vítimas, tentan consumar a estafa confundindo aos afectados con mentiras en cuberto disfrazadas de verdades.
Coas súas reincidentes astucias o Presidente Rajoy e o seu séquito, non fan mais que dar o cante e minguar a súa credibilidade, esencialmente cando xa todos sabemos que a certeza, ademais de non ser o seu forte, discorre por camiños opostos ao contido das súas mensaxes. A verdade, é que resulta inexplicable que a par de incrementar o IVE, apróbese unha amnistía fiscal a medida dos fraudulentos. Como tamén o é, que mentres ás Pemes, autónomos e particulares se lles restrinxe o acceso ao crédito, ás entidades bancarias responsables do impedimento, conténtaselles, obsequiándolles con decenas de miles de millóns de euros de diñeiro público. É tamén evidente, a incongruencia de repercutir os 23.465 millóns de euros do rescate de Bankia, a colectivos non culpables da crise a través da restrición de prestacións sociais e a supresión ás empregadas e empregados públicos da paga extra de nadal, etc., etc.
A pesar do castigo inmisericorde ao que teñen sometido á sociedade civil a través da diminución dos seus dereitos, e do esforzo fiscal excedido do límite da súa capacidade contributiva. Contrariamente aos preconizados efectos de repercusión positiva que supostamente produciría a inxección de diñeiro publico nos circuítos financeiros, o certo é, que despois de acatar súas ordes, de asumir disciplina, de marcar o paso na instrución imposta polos mercados, paradoxalmente, son estes mesmos, quen inscriben ao Executivo dentro do pelotón dos torpes, quen prodigan o pánico, delatando a incapacidade do goberno conservador para sacar adiante o país polos seus propios medios. Así resulta como os axentes externos que estipularan as directrices da política económica do país, agora deciden abandonalo á súa sorte.
Ao parecer, actualmente tirios e troianos conflúen ao asumir que a doutrina económica aplicada desde Moncloa a través do seu Plan de Austeridade, por si soa non representa solución algunha ao problema, por canto, a repercusión derivada, non fará senón un efecto contrario, asfixiando todo síntoma de recuperación.
De xeito evidente, é necesario un cambio de rumbo na política económica que agregue ao fomento da contención do gasto, elementos de estímulo ao crecemento, pois é de todo punto evidente, que un país como o noso, onde a caída de emprego e a destrución empresarial son constantes de receso permanente, a exclusividade das políticas de recortes, dificultará que a economía free o seu esborralle, impedindo con iso, que o Estado poida facer fronte aos actuais contraídos.
O desafío non é doado, e para maior complexidade, como queda visto, non están á fronte as persoas indicadas.
Agora ben, aquí o problema é outro, a traxedia que padecemos toma tinguiduras dramáticas, cando, quen ostentando o mandato popular esquivan o principio de soberanía que teñen outorgado, para despois de satisfacer as súas indecentes ambicións, a través dunha vendetta inaceptable, entregar o poder executivo aos mercados, para que sexan estes en última instancia quen impoñan ao seu antollo o devir político do país e o futuro dos seus cidadáns.
Para quen defende que en tempos de crises, rescatar ás persoas ten de ser a prioridade absoluta. Por mais que se esforce, non é capaz de entender a estes descerebrados e a súa estúpida lema, cando afirman, que as dolorosas medidas do presente son sacrificios necesarios para asegurarnos o futuro.
Polo visto, os membros do PP non queren decatarse que o 26,7% dos cidadáns deste país viven no limiar da pobreza, e que durante o último ano as diferenzas de renda incrementáronse nun 10%. Todo un referente da perigosa deriva que a súa política está a ocasionar, cuxa única finalidade non é outra que favorecer as vantaxes dunha minoría dominante á conta de impor a deterioración colectiva aos dereitos da maioría social.
Coas súas absurdas xustificacións, o actual Executivo evidencia unha total desconsideración cara ao groso da masa electoral, a quen despois de enganar nas urnas, agora infravaloran pondo en tea de xuízo a súa capacidade analítica, ao tentar endosarlle un 'tocomocho político' onde adxudicado o papel de vítimas, tentan consumar a estafa confundindo aos afectados con mentiras en cuberto disfrazadas de verdades.
Coas súas reincidentes astucias o Presidente Rajoy e o seu séquito, non fan mais que dar o cante e minguar a súa credibilidade, esencialmente cando xa todos sabemos que a certeza, ademais de non ser o seu forte, discorre por camiños opostos ao contido das súas mensaxes. A verdade, é que resulta inexplicable que a par de incrementar o IVE, apróbese unha amnistía fiscal a medida dos fraudulentos. Como tamén o é, que mentres ás Pemes, autónomos e particulares se lles restrinxe o acceso ao crédito, ás entidades bancarias responsables do impedimento, conténtaselles, obsequiándolles con decenas de miles de millóns de euros de diñeiro público. É tamén evidente, a incongruencia de repercutir os 23.465 millóns de euros do rescate de Bankia, a colectivos non culpables da crise a través da restrición de prestacións sociais e a supresión ás empregadas e empregados públicos da paga extra de nadal, etc., etc.
A pesar do castigo inmisericorde ao que teñen sometido á sociedade civil a través da diminución dos seus dereitos, e do esforzo fiscal excedido do límite da súa capacidade contributiva. Contrariamente aos preconizados efectos de repercusión positiva que supostamente produciría a inxección de diñeiro publico nos circuítos financeiros, o certo é, que despois de acatar súas ordes, de asumir disciplina, de marcar o paso na instrución imposta polos mercados, paradoxalmente, son estes mesmos, quen inscriben ao Executivo dentro do pelotón dos torpes, quen prodigan o pánico, delatando a incapacidade do goberno conservador para sacar adiante o país polos seus propios medios. Así resulta como os axentes externos que estipularan as directrices da política económica do país, agora deciden abandonalo á súa sorte.
Ao parecer, actualmente tirios e troianos conflúen ao asumir que a doutrina económica aplicada desde Moncloa a través do seu Plan de Austeridade, por si soa non representa solución algunha ao problema, por canto, a repercusión derivada, non fará senón un efecto contrario, asfixiando todo síntoma de recuperación.
De xeito evidente, é necesario un cambio de rumbo na política económica que agregue ao fomento da contención do gasto, elementos de estímulo ao crecemento, pois é de todo punto evidente, que un país como o noso, onde a caída de emprego e a destrución empresarial son constantes de receso permanente, a exclusividade das políticas de recortes, dificultará que a economía free o seu esborralle, impedindo con iso, que o Estado poida facer fronte aos actuais contraídos.
O desafío non é doado, e para maior complexidade, como queda visto, non están á fronte as persoas indicadas.
