Noso sistema político sofre unha metamorfose dexenerativa sen precedentes, proba diso, é a anacrónica convivencia, entre unha sociedade de arraigados hábitos democráticos, e uns ineptos representantes, fanáticos pola instauración de prácticas totalitarias.
Si democrático non foi que o goberno nazi despois de ser elixido nas urnas tomase determinacións contrarias á razón do seu triunfo, establecendo un sistema policial para eliminar desde o poder todo indicio de democracia. Tampouco é democrático, que o PP amparado nos resultados electorais alcanzados, unha vez instalado no goberno, decline de todo aquilo que electoralmente comprometera manter, apostando pola defensa do inverso.
Todas as comparacións son infames, pero cando temos de tirar da Alemaña do Terceiro Reich, para localizar contrastes de semellanza, mal asunto, pois tal circunstancia só pode indicar que o actual panorama político mantén relación de comportamento cos sucesos que deron pé ao peor ciclo dos anais da historia europea.
Con todo, o mais grave desta concorrencia, é que no seu implícito cuéstionase a propia esencia do Estado de Dereito, suceso que ocorre cando a través da fraude, destínase o capital electoral cultivado, para a consecución de fins políticos distintos aos que validaron a razón do seu outorgamento.
Tan grave apropiación é factor determinante para sentenciar sen paliativos, que actualmente, o feito de mediar o sufraxio universal como canle de acceso ao exercicio político, non presupón para nada, que tal figura, sexa o aval que garanta a fortaleza democrática.
O noso sistema político sofre unha metamorfose dexenerativa sen precedentes, proba diso, é a anacrónica convivencia, entre unha sociedade de arraigados hábitos democráticos, e uns ineptos representantes, fanáticos pola instauración de prácticas totalitarias.
Se toda democracia debe sustentar a súa orixe na igualdade de condicións, e ese principio non é acatado por quen atribúense o poder de representación. ¿Que sentido ten a soberanía popular?, cando o bipartidismo político alternativo antepón as esixencias dos mercados sobre o cumprimento do seu contraído electoral.
Por mais ritual de confrontación parlamentaria que se estableza para xúbilo de seducidos acólitos , a sociedade civil non debese descoñecer que actualmente o sistema democrático ten unha ferida letal, motivada pola diminución de lexitimidade que provoca o incremento exponencial das desigualdades. Así, mentres se pronuncia a translación de amplos sectores da poboación cara ao abismo da marxinación, os referentes políticos, sen complexo, protexen como dereitos os privilexios que auto adxudicanse pola condición do seu status.
E claro deses lodos veñen estes bulleirais, e así ocorre, que cando o político de quenda abandona a súa actividade como tal, desde a súa singular interpretación democrática, atribúese o dereito de prórroga das súas equívocas prerrogativas, é dicir, faino consciente de seguir dispondo de patente de corso, para manter a súa influencia e continuar dando renda solta á satisfacción das súas ambicións, xa sexa como conselleiros de empresas enerxéticas tirando do réxime tarifario para o seu lucro, ou metidos a banqueiros para acabar a súa xestión coa quebra e o saqueo das entidades.
Esta é a democracia do eu impoño, onde se prodiga a impunidade como a peor das inxustizas. Neste ámbito, o delito non ten culpables, aquí nun exercicio de despropósito os encargados de evitar as arbitrariedades manteñen conivencia cos suxeitos causantes, e a pesar da contundencia dos feitos e a magnitude do prexuízo xerado, os partidos políticos de pertenza non reparan en proclamar a inocencia dos seus afíns.
Estas desatinadas actitudes veñen precedidas dun rexeitamento á investigación política dos feitos ou á limitación do seu alcance inspector, pola maioría do arco parlamentario, que nun exercicio de 'democracia orgánica', tentaron impedir a transparencia que demandaba a gravidade do actuado.
Intento frustrado pola Xustiza, quen indirectamente, retirou a camuflaxe política ao admitir a trámite a querela interposta contra ex conselleiros de Bankia, destapando con elo a verdadeira clave do ocultismo, que non era outra, que pór ao descuberto a implicación política de destacados membros do PP, PSOE, EU, como asemade dos sindicatos CCOO e UGT, pola súa activa colaboración nunha fraude con graves repercusións para o país e os seus cidadáns..
Á vista de tan noxento escándalo, deixando a salvo a manida presunción de inocencia, a quen alternativamente lles corresponda tomar herdanza desta democracia, é condición 'sine qua non', que o fagan, acolléndose a beneficio de inventario.
Todas as comparacións son infames, pero cando temos de tirar da Alemaña do Terceiro Reich, para localizar contrastes de semellanza, mal asunto, pois tal circunstancia só pode indicar que o actual panorama político mantén relación de comportamento cos sucesos que deron pé ao peor ciclo dos anais da historia europea.
Con todo, o mais grave desta concorrencia, é que no seu implícito cuéstionase a propia esencia do Estado de Dereito, suceso que ocorre cando a través da fraude, destínase o capital electoral cultivado, para a consecución de fins políticos distintos aos que validaron a razón do seu outorgamento.
Tan grave apropiación é factor determinante para sentenciar sen paliativos, que actualmente, o feito de mediar o sufraxio universal como canle de acceso ao exercicio político, non presupón para nada, que tal figura, sexa o aval que garanta a fortaleza democrática.
O noso sistema político sofre unha metamorfose dexenerativa sen precedentes, proba diso, é a anacrónica convivencia, entre unha sociedade de arraigados hábitos democráticos, e uns ineptos representantes, fanáticos pola instauración de prácticas totalitarias.
Se toda democracia debe sustentar a súa orixe na igualdade de condicións, e ese principio non é acatado por quen atribúense o poder de representación. ¿Que sentido ten a soberanía popular?, cando o bipartidismo político alternativo antepón as esixencias dos mercados sobre o cumprimento do seu contraído electoral.
Por mais ritual de confrontación parlamentaria que se estableza para xúbilo de seducidos acólitos , a sociedade civil non debese descoñecer que actualmente o sistema democrático ten unha ferida letal, motivada pola diminución de lexitimidade que provoca o incremento exponencial das desigualdades. Así, mentres se pronuncia a translación de amplos sectores da poboación cara ao abismo da marxinación, os referentes políticos, sen complexo, protexen como dereitos os privilexios que auto adxudicanse pola condición do seu status.
E claro deses lodos veñen estes bulleirais, e así ocorre, que cando o político de quenda abandona a súa actividade como tal, desde a súa singular interpretación democrática, atribúese o dereito de prórroga das súas equívocas prerrogativas, é dicir, faino consciente de seguir dispondo de patente de corso, para manter a súa influencia e continuar dando renda solta á satisfacción das súas ambicións, xa sexa como conselleiros de empresas enerxéticas tirando do réxime tarifario para o seu lucro, ou metidos a banqueiros para acabar a súa xestión coa quebra e o saqueo das entidades.
Esta é a democracia do eu impoño, onde se prodiga a impunidade como a peor das inxustizas. Neste ámbito, o delito non ten culpables, aquí nun exercicio de despropósito os encargados de evitar as arbitrariedades manteñen conivencia cos suxeitos causantes, e a pesar da contundencia dos feitos e a magnitude do prexuízo xerado, os partidos políticos de pertenza non reparan en proclamar a inocencia dos seus afíns.
Estas desatinadas actitudes veñen precedidas dun rexeitamento á investigación política dos feitos ou á limitación do seu alcance inspector, pola maioría do arco parlamentario, que nun exercicio de 'democracia orgánica', tentaron impedir a transparencia que demandaba a gravidade do actuado.
Intento frustrado pola Xustiza, quen indirectamente, retirou a camuflaxe política ao admitir a trámite a querela interposta contra ex conselleiros de Bankia, destapando con elo a verdadeira clave do ocultismo, que non era outra, que pór ao descuberto a implicación política de destacados membros do PP, PSOE, EU, como asemade dos sindicatos CCOO e UGT, pola súa activa colaboración nunha fraude con graves repercusións para o país e os seus cidadáns..
Á vista de tan noxento escándalo, deixando a salvo a manida presunción de inocencia, a quen alternativamente lles corresponda tomar herdanza desta democracia, é condición 'sine qua non', que o fagan, acolléndose a beneficio de inventario.
