Sen ter realizado un estudo de contraste sobre os desamaños do municipalismo, afastados do mínimo rigor, algúns políticos temerarios cun atrevemento delirante, suplen seu evidente descoñecemento en materia con ridículas formulacións que tentan transformar en alternativas , para remediar, o que se resolve doadamente cun mínimo de sentido común.
Tras a euforia anexionista que nos últimos días tomou protagonismo a través da cómica representación dun simulacro de fusión entre dous concellos da provincia coruñesa, polo insólito das formas e a inconveniencia do procedemento, os promotores de semellante parodia, nunha algarabía inaudita, superaron o colmo do disparate e no canto de esixir o que en dereito lles corresponde aos municipios, renuncian a iso, e nun papel de comparsas préstanse a seguir camuflando a marxinación financeira dos entes locais, tras a falacia redentora dunha agrupación intermunicipal, paradigma, que como solución interesada, prodigan os responsables políticos das institucións da xerarquía administrativa superior.
Sen dúbida que unha das cousas mais caras do país é a política, pero en contraste, a seriedade é gratuíta, por tanto sexamos serios e deixémonos de ficcións políticas, e en correspondencia á exactitude, por composición de lugar, refiramos , que co 13,1%, os concellos son as administracións que menos gastan fronte ao 36% das autonomías e o 50,9% da Administración central.
Con todo, o escandalosamente curioso, é, que en atribución ás competencias que lles son propias, o gasto obrigado das entidades locais, tería establecido o seu efectivo real ao redor dunha contía do 9,1% de pertenza, posto que o diferencial excedido, é atribuíble a 'gastos impropios', xerados pola prestación de servizos alleos ao marco da competencia municipal, sendo estes, en virtude do artigo 148 da Constitución, obrigación atribuíble ás autonomías, ou na súa falta, facultade imputable ao Estado central.
É dicir, as institucións locais, por ese carácter de administración máis próxima ao cidadán, contra a súa propia obrigación, pola demanda dunha realidade social emerxente, ten consolidada como propia a arbitraria prestación duns servizos, cuxa execución non dispón de financiamento de acompañamento, extremo, que xera nos concellos unha diminución dos seus fondos propios en vantaxe das administracións superiores, provocando un desfasamento, que alcanza un importe de 9000 millóns de euros ano, e que por prórroga de continuidade no tempo, paulatinamente, foi acumulando un desequilibrio que provocou tensións orzamentarias, abocando a estas institucións, a unha situación límite que derivou nunha insuficiencia financeira de cuño exóxeno, pois en contraste de mesura , cabe referir que a moderación da participación dos entes locais no Gasto Público é manifesto, e proba diso, represéntao a súa porcentaxe de concorrencia que escasamente pasou dun 11% do 1979, ao 13,1% da actualidade.
Para acentuar a complexidade do exposto, cabe sinalar, que coa entrada en escena da crise, o impacto da súa prexudicial influencia, agravou aínda máis os complicados problemas estruturais das Corporacións Locais, especialmente, os relativos á súa vía financeira, influídos por, a brusca redución dos seus ingresos, a limitación do nivel de endebedamento, a restrición pola aplicación de criterios de estabilidade orzamentaria e por último, a contención forzada por ter que cinguirse ao obxectivo máximo do déficit público, é dicir, un cúmulo de barreiras que despois de 30 anos de marchas forzadas, acendeu a alarma para indicar que o mecanismo local pasouse de voltas.
A situación é insustentable e o tempo de prorroga está esgotado. O contexto demanda sen máis dilación abordar con carácter urxente unha reforma en profundidade das administracións locais, fixando dous obxectivos concretos; a xurisdición do seu marco competencial e o patrón financeiro de aplicación en atención a premisas de suficiencia e equidade distributiva, caso contrario, de proseguir na actual dinámica, destinando a cuarta parte dos fondos propios á xestión e financiamento de competencias alleas, a insuficiencia económica acabará asfixiando a debilitada operativa funcional duns concellos que para maior sarcasmo atópanse á cola de Europa en materia de financiamento e competencias.
Esta é a única realidade que hai que asumir e a dirección política que se debe tomar. Non resultando de recibo que se tente remediar o conflito, utilizando como escapatoria, a rocambolesca alternativa da fusión municipal, por canto, ademais de ser unha formulación ineficaz e absurda, delata a existencia de intereses espurios , ao coincidir os seus promotores , con quen, desde a xefatura de administracións superiores eluden cumprir as súas obrigacións cos municipios, contando coa subordinación de apoio duns concellos, que polo visto, parecen non ter alcalde.
http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/
Sen dúbida que unha das cousas mais caras do país é a política, pero en contraste, a seriedade é gratuíta, por tanto sexamos serios e deixémonos de ficcións políticas, e en correspondencia á exactitude, por composición de lugar, refiramos , que co 13,1%, os concellos son as administracións que menos gastan fronte ao 36% das autonomías e o 50,9% da Administración central.
Con todo, o escandalosamente curioso, é, que en atribución ás competencias que lles son propias, o gasto obrigado das entidades locais, tería establecido o seu efectivo real ao redor dunha contía do 9,1% de pertenza, posto que o diferencial excedido, é atribuíble a 'gastos impropios', xerados pola prestación de servizos alleos ao marco da competencia municipal, sendo estes, en virtude do artigo 148 da Constitución, obrigación atribuíble ás autonomías, ou na súa falta, facultade imputable ao Estado central.
É dicir, as institucións locais, por ese carácter de administración máis próxima ao cidadán, contra a súa propia obrigación, pola demanda dunha realidade social emerxente, ten consolidada como propia a arbitraria prestación duns servizos, cuxa execución non dispón de financiamento de acompañamento, extremo, que xera nos concellos unha diminución dos seus fondos propios en vantaxe das administracións superiores, provocando un desfasamento, que alcanza un importe de 9000 millóns de euros ano, e que por prórroga de continuidade no tempo, paulatinamente, foi acumulando un desequilibrio que provocou tensións orzamentarias, abocando a estas institucións, a unha situación límite que derivou nunha insuficiencia financeira de cuño exóxeno, pois en contraste de mesura , cabe referir que a moderación da participación dos entes locais no Gasto Público é manifesto, e proba diso, represéntao a súa porcentaxe de concorrencia que escasamente pasou dun 11% do 1979, ao 13,1% da actualidade.
Para acentuar a complexidade do exposto, cabe sinalar, que coa entrada en escena da crise, o impacto da súa prexudicial influencia, agravou aínda máis os complicados problemas estruturais das Corporacións Locais, especialmente, os relativos á súa vía financeira, influídos por, a brusca redución dos seus ingresos, a limitación do nivel de endebedamento, a restrición pola aplicación de criterios de estabilidade orzamentaria e por último, a contención forzada por ter que cinguirse ao obxectivo máximo do déficit público, é dicir, un cúmulo de barreiras que despois de 30 anos de marchas forzadas, acendeu a alarma para indicar que o mecanismo local pasouse de voltas.
A situación é insustentable e o tempo de prorroga está esgotado. O contexto demanda sen máis dilación abordar con carácter urxente unha reforma en profundidade das administracións locais, fixando dous obxectivos concretos; a xurisdición do seu marco competencial e o patrón financeiro de aplicación en atención a premisas de suficiencia e equidade distributiva, caso contrario, de proseguir na actual dinámica, destinando a cuarta parte dos fondos propios á xestión e financiamento de competencias alleas, a insuficiencia económica acabará asfixiando a debilitada operativa funcional duns concellos que para maior sarcasmo atópanse á cola de Europa en materia de financiamento e competencias.
Esta é a única realidade que hai que asumir e a dirección política que se debe tomar. Non resultando de recibo que se tente remediar o conflito, utilizando como escapatoria, a rocambolesca alternativa da fusión municipal, por canto, ademais de ser unha formulación ineficaz e absurda, delata a existencia de intereses espurios , ao coincidir os seus promotores , con quen, desde a xefatura de administracións superiores eluden cumprir as súas obrigacións cos municipios, contando coa subordinación de apoio duns concellos, que polo visto, parecen non ter alcalde.
http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/
