Por máis alarde que se prodigue sobre a corrección das formas, resulta evidente que a historia da contratación pública séguese escribindo con liñas torcidas.
Quen por razóns vinculantes son asiduos da contratación pública, saben por liña directa que a Lei 30/2007, de Contratos do Sector Público, como soporte xurídico que regula os procedementos de licitación, contrariamente ao que se esperaba á súa entrada en vigor, tras un quinquenio en curso operativo, é contrastable, que lonxe de vir cubrir os baleiros e imperfeccións do anterior marco lexislativo, veu referendar que seguimos sen ter unha contorna adecuada no que a contratación pública refírese, por canto, a práctica da súa aplicación, máis que proxectar a axilidade e o dinamismo que se esperaba, creou un ambiente difuso, un marco de opacidade que prodigou un vórtice burocrático desproporcionado.
A efectos de xestión, ás empresas concorrentes a licitacións, mais que facilitárselles os trámites a través de métodos de uniformidade que acheguen prontitude e dinamismo aos expedientes, os problemas acentúanse, e ao parecer, as administracións nunha confusión de labores, no canto de remitir a súa función a unificar a aplicación da norma, pola propia práctica todo apunta a pensar, que o que tentan, é reformar o espírito da lei en versión acomodada ao antollo do interprete de quenda. Polo menos, por desproporcionado que pareza, é a conclusión que se desprende ao comprobar que cada órgano administrativo ten criterios diverxentes á hora de establecer especificacións e requisitos no que ao cumprimento do marco normativo refírese.
Por esta disfuncionalidade existente, é evidente que as administracións nun exercicio de reconducción están obrigadas a establecer a coordinación oportuna, ao fin de asimilar directrices que permitan mellorar a actividade contractual no sector, e iso debe ser realizado co convencemento de que todas as medidas e criterios de homoxeneidade, ademais dun encontro coa eficacia e unha emenda á disparidade, son o instrumento imprescindible para lograr un mellor desenvolvemento das políticas públicas e salvagardar a seguridade xurídica tan cuestionada nos tempos que corren.
Agora ben, para poder falar dunha xestión pública eficiente, é condición sine qua non, pór coto á arbitrariedade que representa o abusivo nomeamento de persoal de libre designación ou de confianza política para cubrir postos como cargos directivos, mesmo como responsables directos de baremación das ofertas de licitación nos negociados de contratación, é dicir, hai que erradicar a mala práctica do intrusismo existente, e devolver aos habilitados profesionais os labores que lles son propios, deixando que as tendencias e arbitrariedades dean paso á imparcialidade e obxectividade necesaria, debendo empezar por prohibir a utilización do sistema de libre designación para prover posto de natureza técnica, máximo naqueles puntos críticos que levan implícito a toma de decisións de carácter económico, en razón aos prexudiciais resultados que acompañan a tal práctica.
A deterioración institucional ten excedido o límite do levadío, e os únicos responsables son, quen tendo competencias conferidas en materia de goberno, por acción ou omisión, posibilitaron o apoxeo do decadente. É dicir, os políticos en exercicio, que co seu silencio e complicidade admitiron a posta en corentena das regras legais, desgorecendo a actividade de goberno máis vulnerable á corrupción, como resulta ser a contratación, ou no seu caso, tomando participación directa na mesma como o demostra a súa cada vez mais rutineira implicación.
As arriscadas decisións en materia de contratación, en ocasións xeran outros danos colaterais que ten como principais e directos prexudicados aos residentes da contorna de actuación do contrato, sendo múltiples os referentes de contraste na extensión da nosa xeografía, e como mostra aleatoria tomemos no Concello de Ferrol, as obras incluídas no Plan Urban, desafortunada adxudicación, cuxos traballos foron interrompidos ao pouco tempo do seu inicio por manifesta incapacidade do contratista, dándose o paradoxo que esta resultase adxudicataria, despois de que a Mesa de Contratación nun inadmisible contrasenso, rexeitase as xustificacións achegadas por unha empresa local en defensa da súa oferta, na que constataba de forma irrefutable contar cos dispoñibles materiais e medios humanos suficientes para levar a termo o conxunto das obras.
Cando isto ocorre, a técnico redactora dos informes e os membros da Mesa de Contratación, deben asumir directamente as súas responsabilidades, evitando camuflar as mesmas tras o soporte abstracto da administración, pois actualmente a evasión cotiza á baixa.
http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/
A efectos de xestión, ás empresas concorrentes a licitacións, mais que facilitárselles os trámites a través de métodos de uniformidade que acheguen prontitude e dinamismo aos expedientes, os problemas acentúanse, e ao parecer, as administracións nunha confusión de labores, no canto de remitir a súa función a unificar a aplicación da norma, pola propia práctica todo apunta a pensar, que o que tentan, é reformar o espírito da lei en versión acomodada ao antollo do interprete de quenda. Polo menos, por desproporcionado que pareza, é a conclusión que se desprende ao comprobar que cada órgano administrativo ten criterios diverxentes á hora de establecer especificacións e requisitos no que ao cumprimento do marco normativo refírese.
Por esta disfuncionalidade existente, é evidente que as administracións nun exercicio de reconducción están obrigadas a establecer a coordinación oportuna, ao fin de asimilar directrices que permitan mellorar a actividade contractual no sector, e iso debe ser realizado co convencemento de que todas as medidas e criterios de homoxeneidade, ademais dun encontro coa eficacia e unha emenda á disparidade, son o instrumento imprescindible para lograr un mellor desenvolvemento das políticas públicas e salvagardar a seguridade xurídica tan cuestionada nos tempos que corren.
Agora ben, para poder falar dunha xestión pública eficiente, é condición sine qua non, pór coto á arbitrariedade que representa o abusivo nomeamento de persoal de libre designación ou de confianza política para cubrir postos como cargos directivos, mesmo como responsables directos de baremación das ofertas de licitación nos negociados de contratación, é dicir, hai que erradicar a mala práctica do intrusismo existente, e devolver aos habilitados profesionais os labores que lles son propios, deixando que as tendencias e arbitrariedades dean paso á imparcialidade e obxectividade necesaria, debendo empezar por prohibir a utilización do sistema de libre designación para prover posto de natureza técnica, máximo naqueles puntos críticos que levan implícito a toma de decisións de carácter económico, en razón aos prexudiciais resultados que acompañan a tal práctica.
A deterioración institucional ten excedido o límite do levadío, e os únicos responsables son, quen tendo competencias conferidas en materia de goberno, por acción ou omisión, posibilitaron o apoxeo do decadente. É dicir, os políticos en exercicio, que co seu silencio e complicidade admitiron a posta en corentena das regras legais, desgorecendo a actividade de goberno máis vulnerable á corrupción, como resulta ser a contratación, ou no seu caso, tomando participación directa na mesma como o demostra a súa cada vez mais rutineira implicación.
As arriscadas decisións en materia de contratación, en ocasións xeran outros danos colaterais que ten como principais e directos prexudicados aos residentes da contorna de actuación do contrato, sendo múltiples os referentes de contraste na extensión da nosa xeografía, e como mostra aleatoria tomemos no Concello de Ferrol, as obras incluídas no Plan Urban, desafortunada adxudicación, cuxos traballos foron interrompidos ao pouco tempo do seu inicio por manifesta incapacidade do contratista, dándose o paradoxo que esta resultase adxudicataria, despois de que a Mesa de Contratación nun inadmisible contrasenso, rexeitase as xustificacións achegadas por unha empresa local en defensa da súa oferta, na que constataba de forma irrefutable contar cos dispoñibles materiais e medios humanos suficientes para levar a termo o conxunto das obras.
Cando isto ocorre, a técnico redactora dos informes e os membros da Mesa de Contratación, deben asumir directamente as súas responsabilidades, evitando camuflar as mesmas tras o soporte abstracto da administración, pois actualmente a evasión cotiza á baixa.
http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/
