Engadido ao impacto que provoca o traumático cambio de ciclo socio económico que estamos a soportar, para maior quebranto, o noso país está sometido a unha extorsión financeira cuxa autoría promoven os mais destacados socios da Unión, quen, enmascarados tras a cara oculta de Europa, toman vantaxes, protexendo os seus intereses en prexuízo da nosa solvencia como Estado.
Desde que no 2008, a crise acazapada espertase de letargo da súa etapa de incubación, a débeda soberana española non fixo máis que crecer, pero con todo, o seu porcentual está cifrado no 59% de PIB, inferior con moito á contía dos índices soportados polos países do núcleo duro da eurozona, representados por Alemaña , Francia e Reino Unido, que responden respectivamente do 83%, 82% e 80% do seu PIB. O comparativo de tal contraste, en primeiro termo colócanos na disxuntiva de coñecer o motivo do acoso á débeda española, como tamén, saber a causa da curiosa coincidencia pola que os belixerantes mais feroces, resulten ser eses mesmos socios da elite xerárquica da Unión Europea.
O triunvirato de intereses Merkel, Sarkozy e Cameron, ocultos tras a confusa máscara dos mercados non poden despistar a súa intervención protagonista, pois os feitos delátanlles como os artífices verdadeiros da ofensiva de acoso sobre a débeda española, e así, nunha pertinaz manobra, presionan ao executivo do Estado para que a Administración do país responda non tan só do 16,8% que representa a débeda soberana sobre o total do endebedamento, senón que lle forzan a estender garantías e avais estatais para responder polo 83,2% restante, ou o que é o mesmo, sobre o total da débeda privada.
O motivo desa manobra conxunta forzando a fusión da débeda pública coa privada e o establecemento de garantía sobre o conxunto de ambas, non atende a unha presión dos mercados en termo abstracto, a cousa é moito mais concreta. Resulta que en plena euforia da construción, o sector financeiro alemán como o francés mesmo o británico, encargáronse de inflar a burbulla inmobiliaria española colocando no mercado créditos baratos a disposición do gremio, xa fose vía directa con préstamos ao sector, ou indirectamente a través de prestamos a bancos españois, e esta práctica mais excedida que calibrada, provocou un sobre endebedamento do sector do ladrillo, que actualmente por factores de saturación atópase devaluado proxectando un alto risco de falta de pagamento.
Ese perigo, motiva, que estas financeiras foráneas inflúan na súa respectiva clase política (gobernos), quen a pesar de tratarse de operacións privadas non teñen reparo en intervir como acredores potenciais esixindo do Goberno español a aplicación de medidas excepcionais de saneamento excedido de das finanzas públicas, coa finalidade descarada, que responda da débeda privada no caso de que non sexa satisfeita e teña que saír en rescate da falta de pagamentos das entidades debedoras.
É dicir, a economía española está a ser vítima dunha extorsión financeira promovida paradoxalmente polos mais astutos socios da Unión co agravante de tolerancia que mantén a nosa clase política, chegando ao anacronismo que o suplemento da recadación xerada pola última reforma fiscal será absorbida basicamente polo máis que seguro pago da débeda privada, é dicir, que coa política de priorización do pago da débeda sobre o gasto social, os contribuíntes españois, cos seus impostos, veranse obrigados a sufragar as neglixencias do sector financeiro dos países en liza, que agrupados, posúen o 59% da débeda externa neta española, cuxa paridade acumulada rolda os (1,2 billóns de euros), e tal dependencia porá en xaque o futuro da economía española.
Para saír da crise de forma apropiada, como paso previo, é obrigado tomar realidade conceptual da débeda descompondo a pública da privada, para unha vez readxudicada pertenza e refinada carga ilexítima, asumir en exclusiva a débeda soberana como única competencia do Estado, derivando ao marco de pertenza a compoñente do débito privado, e por suposto cancelando as cargas tributarias adicionais de recente aprobación a fin de non afogar os niveis de gasto das familias e non perturbar a estabilidade financeira das empresas.
Medidas que haberán de ampliarse cun plan de reordenación e diversificación dos sectores produtivos, para reequilibrar o deostado tecido empresarial, e con iso, frear a caída de actividade a través da apertura de novos nichos de mercado alternativos, que ademais de ampliar a variación sectorial, fagan fluír o emprego.
En parello, acompañar o continuo rescate da banca privada coa intervención e xestión directa das entidades por parte do estado, pois queda probado que a salvación do sistema financeiro, non pode consistir en pór fondos públicos en mans privadas, tendo de reforzar esta medida de acción fiscalizadora coa conversión en banca pública do Instituto de Crédito Oficial, como plataforma crediticia en apoio da economía real.
O goberno non pode manter a tónica actual e someterse á extorsión dos mercados e moito menos deixarse ningunear polos seus homólogos europeos asumindo o inadmisible, á conta de degradar o estado social e depreciar a democracia. http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/
O triunvirato de intereses Merkel, Sarkozy e Cameron, ocultos tras a confusa máscara dos mercados non poden despistar a súa intervención protagonista, pois os feitos delátanlles como os artífices verdadeiros da ofensiva de acoso sobre a débeda española, e así, nunha pertinaz manobra, presionan ao executivo do Estado para que a Administración do país responda non tan só do 16,8% que representa a débeda soberana sobre o total do endebedamento, senón que lle forzan a estender garantías e avais estatais para responder polo 83,2% restante, ou o que é o mesmo, sobre o total da débeda privada.
O motivo desa manobra conxunta forzando a fusión da débeda pública coa privada e o establecemento de garantía sobre o conxunto de ambas, non atende a unha presión dos mercados en termo abstracto, a cousa é moito mais concreta. Resulta que en plena euforia da construción, o sector financeiro alemán como o francés mesmo o británico, encargáronse de inflar a burbulla inmobiliaria española colocando no mercado créditos baratos a disposición do gremio, xa fose vía directa con préstamos ao sector, ou indirectamente a través de prestamos a bancos españois, e esta práctica mais excedida que calibrada, provocou un sobre endebedamento do sector do ladrillo, que actualmente por factores de saturación atópase devaluado proxectando un alto risco de falta de pagamento.
Ese perigo, motiva, que estas financeiras foráneas inflúan na súa respectiva clase política (gobernos), quen a pesar de tratarse de operacións privadas non teñen reparo en intervir como acredores potenciais esixindo do Goberno español a aplicación de medidas excepcionais de saneamento excedido de das finanzas públicas, coa finalidade descarada, que responda da débeda privada no caso de que non sexa satisfeita e teña que saír en rescate da falta de pagamentos das entidades debedoras.
É dicir, a economía española está a ser vítima dunha extorsión financeira promovida paradoxalmente polos mais astutos socios da Unión co agravante de tolerancia que mantén a nosa clase política, chegando ao anacronismo que o suplemento da recadación xerada pola última reforma fiscal será absorbida basicamente polo máis que seguro pago da débeda privada, é dicir, que coa política de priorización do pago da débeda sobre o gasto social, os contribuíntes españois, cos seus impostos, veranse obrigados a sufragar as neglixencias do sector financeiro dos países en liza, que agrupados, posúen o 59% da débeda externa neta española, cuxa paridade acumulada rolda os (1,2 billóns de euros), e tal dependencia porá en xaque o futuro da economía española.
Para saír da crise de forma apropiada, como paso previo, é obrigado tomar realidade conceptual da débeda descompondo a pública da privada, para unha vez readxudicada pertenza e refinada carga ilexítima, asumir en exclusiva a débeda soberana como única competencia do Estado, derivando ao marco de pertenza a compoñente do débito privado, e por suposto cancelando as cargas tributarias adicionais de recente aprobación a fin de non afogar os niveis de gasto das familias e non perturbar a estabilidade financeira das empresas.
Medidas que haberán de ampliarse cun plan de reordenación e diversificación dos sectores produtivos, para reequilibrar o deostado tecido empresarial, e con iso, frear a caída de actividade a través da apertura de novos nichos de mercado alternativos, que ademais de ampliar a variación sectorial, fagan fluír o emprego.
En parello, acompañar o continuo rescate da banca privada coa intervención e xestión directa das entidades por parte do estado, pois queda probado que a salvación do sistema financeiro, non pode consistir en pór fondos públicos en mans privadas, tendo de reforzar esta medida de acción fiscalizadora coa conversión en banca pública do Instituto de Crédito Oficial, como plataforma crediticia en apoio da economía real.
O goberno non pode manter a tónica actual e someterse á extorsión dos mercados e moito menos deixarse ningunear polos seus homólogos europeos asumindo o inadmisible, á conta de degradar o estado social e depreciar a democracia. http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/
