Nada más constituido el gobierno, los mercados, para que nadie se llamara a engaños, a través de mensajes en clave financiera, se apresuraron recordarle al nuevo ejecutivo quien establece el guión económico de país, advirtiéndole así mismo, que cualquier reforma en materia, forzosamente, tería de contar con el aprobado de su supervisión.
As primeiras medidas que en materia de fiscalidade tomou o flamante executivo do presidente Rajoy, non están no camiño correcto, e por mais argumentos que se aduzan, o amparo da súa xustificación, garda precisión análoga cos fundamentos da equívoca política económica do goberno do ex presidente Zapatero, pois se mantén idéntica porfía en alzar a presión fiscal como única solución reactivadora da nosa economía, cando o remedio apunta en dirección contraria, xa que con esas medidas o único que se delata, é a condición cativa do novo goberno que inicia o seu mandato asumindo cos ollos pechados os ditados dos mercados, cuxo único obxectivo é garantirse en condición preferente o cobro da débeda concertada.
Analizando este atípico proceder que a alta política aplica como norma na xestión da crise, un queda pasmado, pois se mire por onde se queira o absolutismo dos mercados é un todo intolerable, resultando por iso incomprensible que no canto de aplicárselles a contundencia acorde aos seus excesos, o Estado, a través dos seus gobernantes, contra toda lóxica,
encollen lenzo deixándose enredar a través de fórmulas que preconizan como remedio o ideario dos mais destacados plutócratas desta elite dominante, sen caer na conta que tras a hipnosis da súa planificada crise da débeda, os únicos resultados que se obterán, non serán outros, que a continuidade desta crise no tempo e a obtención de enormes beneficios por parte dos inductores, quen á súa vez, incrementarán o control institucional e poder executivo dos países sometidos á súa influencia.
É obrigado constatar que a xénese desta crise arrinca da cobiza dos propios mercados, que no seu momento dedicáronse a prodigar a cultura do endebedamento incontrolado, facilitando prestamos a Estados receptores, cuxa solvencia, era máis que menos incerta en razón ao volume do risco contraído, chegando a crear unha espiral onde a débeda publica concertada sufragábase a través de novos créditos, provocando nalgúns casos un déficit inducido que excedía dabondo ao produto anual do país , ata que a reiteración encadeada daquel proceso autoalimentado transformouse nun todo insustentable, co agravante, que o contaxio do endebedamento público infectou ao sector privado, empresas e familias que pasaron a formar parte do círculo contaminado por quen toma contraídos superiores á súa capacidade de amortización.
Chegado a ese extremo, é cando os artífices consuman a súa manobra facendo que a débeda soberana dispárese, pero agora, cun custo superior en razón a unha alza dos tipos de interese que para maior abuso traen consigo o acompañamento dun novo gravame co sinal de prima de risco.
Esta perturbación prefabricada de modo unilateral polos mais directos interesados, xera o encarecemento das condicións orixinarias, resultando obvio que como consecuencia de tal manipulación, o Estado, non dispoña de ingresos suficientes para facer fronte aos seus compromisos de pago, e no marco desa tesitura, os autócratas financeiros, como broche á súa xogada mestra, impoñen, mesmo con reforma constitucional por amparo, a prioridade absoluta do pago dos intereses e a devolución do principal, e así cando o déficit delata a imposibilidade de atender as obrigacións xerais, o abono da débeda, anteporase aos dereitos básicos da cidadanía, e o cumprimento desa premisa é a motivación única da reforma impositiva aprobada ultimamente polo actual goberno.
Pero no contexto das mal denominadas políticas de axuste, a contradición está servida, xa que esta práctica de preferencia a prol dos mercados, sitúa o futuro do país nunha vía morta, pois estas condicións abusivas, deixan baixo mínimos o gasto público que á parte da diminución que ocasiona ao Estado de Benestar, deixa pechada a porta da reactivación económica.
Así, a pesar que factores como o esborralle do mercado laboral, entre outras esixencias precisaba da expansión do gasto público como medida de estímulo multiplicador, que operara como acicate da economía, facilitando, a creación de emprego, o investimento e o consumo; parece que tal obxectivo é un aspecto intranscendente para o actual executivo, que en liña cos seus antecesores sométese aos excesos dos tahúres do fío de seda en prexuízo de medidas de creación de emprego e do necesario cambio do modelo produtivo, aspectos, que debesen centrar a súa preocupación se o seu sentido da responsabilidade fose evitar, a mais que segura entrada recesión, a continua destrución do tecido empresarial e a permanente perda de emprego.
Analizando este atípico proceder que a alta política aplica como norma na xestión da crise, un queda pasmado, pois se mire por onde se queira o absolutismo dos mercados é un todo intolerable, resultando por iso incomprensible que no canto de aplicárselles a contundencia acorde aos seus excesos, o Estado, a través dos seus gobernantes, contra toda lóxica,
encollen lenzo deixándose enredar a través de fórmulas que preconizan como remedio o ideario dos mais destacados plutócratas desta elite dominante, sen caer na conta que tras a hipnosis da súa planificada crise da débeda, os únicos resultados que se obterán, non serán outros, que a continuidade desta crise no tempo e a obtención de enormes beneficios por parte dos inductores, quen á súa vez, incrementarán o control institucional e poder executivo dos países sometidos á súa influencia.
É obrigado constatar que a xénese desta crise arrinca da cobiza dos propios mercados, que no seu momento dedicáronse a prodigar a cultura do endebedamento incontrolado, facilitando prestamos a Estados receptores, cuxa solvencia, era máis que menos incerta en razón ao volume do risco contraído, chegando a crear unha espiral onde a débeda publica concertada sufragábase a través de novos créditos, provocando nalgúns casos un déficit inducido que excedía dabondo ao produto anual do país , ata que a reiteración encadeada daquel proceso autoalimentado transformouse nun todo insustentable, co agravante, que o contaxio do endebedamento público infectou ao sector privado, empresas e familias que pasaron a formar parte do círculo contaminado por quen toma contraídos superiores á súa capacidade de amortización.
Chegado a ese extremo, é cando os artífices consuman a súa manobra facendo que a débeda soberana dispárese, pero agora, cun custo superior en razón a unha alza dos tipos de interese que para maior abuso traen consigo o acompañamento dun novo gravame co sinal de prima de risco.
Esta perturbación prefabricada de modo unilateral polos mais directos interesados, xera o encarecemento das condicións orixinarias, resultando obvio que como consecuencia de tal manipulación, o Estado, non dispoña de ingresos suficientes para facer fronte aos seus compromisos de pago, e no marco desa tesitura, os autócratas financeiros, como broche á súa xogada mestra, impoñen, mesmo con reforma constitucional por amparo, a prioridade absoluta do pago dos intereses e a devolución do principal, e así cando o déficit delata a imposibilidade de atender as obrigacións xerais, o abono da débeda, anteporase aos dereitos básicos da cidadanía, e o cumprimento desa premisa é a motivación única da reforma impositiva aprobada ultimamente polo actual goberno.
Pero no contexto das mal denominadas políticas de axuste, a contradición está servida, xa que esta práctica de preferencia a prol dos mercados, sitúa o futuro do país nunha vía morta, pois estas condicións abusivas, deixan baixo mínimos o gasto público que á parte da diminución que ocasiona ao Estado de Benestar, deixa pechada a porta da reactivación económica.
Así, a pesar que factores como o esborralle do mercado laboral, entre outras esixencias precisaba da expansión do gasto público como medida de estímulo multiplicador, que operara como acicate da economía, facilitando, a creación de emprego, o investimento e o consumo; parece que tal obxectivo é un aspecto intranscendente para o actual executivo, que en liña cos seus antecesores sométese aos excesos dos tahúres do fío de seda en prexuízo de medidas de creación de emprego e do necesario cambio do modelo produtivo, aspectos, que debesen centrar a súa preocupación se o seu sentido da responsabilidade fose evitar, a mais que segura entrada recesión, a continua destrución do tecido empresarial e a permanente perda de emprego.
