A realidade dos feitos pon ao descuberto, que o país, ten entrado nunha espiral de deterioración democrática sen precedentes.
Nunha democracia falseada, os cidadáns son relevantes exclusivamente mentres son depositarios do seu capital electoral, pero cando a través das urnas exercen o dereito de sufraxio adxudicando o seu voto, nese momento, perden toda calidade desa escala de excelencia, para transformarse nuns insignificantes proscritos, nos membros dun corpo do censo obrigados a encartarse ao mandato de quen revestiron de poder, aínda cando, o devir político difira no substancial dos contraídos electorais que orientaran a súa toma de decisión.
Esta descapitalización de valores democráticos, ese empeño pola fascinación, é tendencia asidua entre quen torpemente non chegan asumir que a verdade non é maleable. Con esa predisposición polo cerimonial da confusión, non se logra mais obxectivo que suprimir toda autenticidade á función política, prodigando que se dispare a desconfianza cara a un sector, xa de seu, altamente cuestionado.
Si os cidadáns, teñen cualificación recoñecida para elixir os seus representantes, é obvio, que tal condición lles confire capacidade sobrada para decidir vía referendo, sobre aqueles temas que por razóns conxunturais houbese que determinar como parte allea ao suxeito programático da oferta electoral.
Un político de caste, con arraigamento e hábitos democráticos, non tería a tentación de impor a súa decisión unilateral sobre materias que por lexítima lle corresponde decidir ao pleno da sociedade, pois nun estado de dereito, folga dicir, que non é o foro apropiado para satisfacer as aspiracións de quen teñen vocación de iluminados, e cando esta pretensión prospera, o modelo político de dereitos e liberdades terá iniciado a súa descomposición.
Trasladada esta reflexión á nosa actualidade concreta, os feitos poñen de manifesto que o país entrou nunha espiral de deterioración democrática sen precedentes. O detonante foi sen dúbida a reforma constitucional express que conxuntamente o PSOE e o PP referendaron, ao só obxecto de institucionalizar o afianzamento orzamentario e outorgar con iso un rol preferente á confianza dos mercados.
Con aquela desafortunada decisión, non só decapitouse a soberanía popular, senón que se consumou a entrega do poder de goberno á troika, conformada por (Banco Central Europeo, Comisión Europea e Fondo Monetario Internacional), ou o que é o mesmo, estendeuse un cheque en branco avalando as reformas estruturais como única doutrina de reactivación económica.
Aquel paso en falso, resultou mesmo inesperado para os propios mercados financeiros, quen sorprendidos, descubriron que a través da renuncia á dignidade política e coa utilización indebida do potencial electoral, de modo indirecto, serían as urnas, quen sen necesidade de maior presión, referendarían as súas insaciables aspiracións como acredores da débeda, cuxo propósito non era outro que garantir o seu cobro preferente cunha rendibilidade desmesurada.
Iniciado o procedemento, faltaba consolidar a manobra, e foi o PP, quen por tomar vantaxe electoral, concorre aos comicios cun programa para non cumprir, co agravante de ocultar aos electores as súas verdadeiras decisións políticas. Por iso, aínda a risco de levantar estridencia, é expresivamente correcto afirmar que o presidente Rajoy, nunha xogada indecente, burlou os seus compromisos electorais servindo en bandexa á troika o máis exquisito bocado da súa apetencia. Todo un golpe baixo á democracia, coa finalidade de desmantelar a sociedade do benestar como moeda de cambio para afrontar a factura inducida pola crise do capital.
A situación traspasou todos os límites levadíos. Neste país a democracia está a ser vítima dun ataque de exterminio por parte dunha alianza de intereses, unha coalición político- financeira, decidida a aplicar a táctica de terra queimada para manter a continuidade dos seus privilexios baseados nun enriquecemento desmedido e ilícito.
Despois de trinta e cinco anos de vixencia , os actuais membros do goberno, debesen saber que a democracia é ante todo un exercicio de honestidade, a asunción disciplinaria da vontade popular, cuxa alteración de mandato non se resolve na rúa Génova senón nas urnas. E mentres estas non falen, a lexitimidade do Executivo é nula, no concernente a toda acción ou actuación que difira dos contraídos electorais que facilitaron o seu acceso ao poder.
En democracia non vale o 'non hai mais remedio', e moito menos, como tapadeira de privilexios de podentes aliados á conta de recortar o peto e a dignidade da maioría social.
Isto que está a acontecer no país, en boa praxe, defínese como fraude electoral.
Esta descapitalización de valores democráticos, ese empeño pola fascinación, é tendencia asidua entre quen torpemente non chegan asumir que a verdade non é maleable. Con esa predisposición polo cerimonial da confusión, non se logra mais obxectivo que suprimir toda autenticidade á función política, prodigando que se dispare a desconfianza cara a un sector, xa de seu, altamente cuestionado.
Si os cidadáns, teñen cualificación recoñecida para elixir os seus representantes, é obvio, que tal condición lles confire capacidade sobrada para decidir vía referendo, sobre aqueles temas que por razóns conxunturais houbese que determinar como parte allea ao suxeito programático da oferta electoral.
Un político de caste, con arraigamento e hábitos democráticos, non tería a tentación de impor a súa decisión unilateral sobre materias que por lexítima lle corresponde decidir ao pleno da sociedade, pois nun estado de dereito, folga dicir, que non é o foro apropiado para satisfacer as aspiracións de quen teñen vocación de iluminados, e cando esta pretensión prospera, o modelo político de dereitos e liberdades terá iniciado a súa descomposición.
Trasladada esta reflexión á nosa actualidade concreta, os feitos poñen de manifesto que o país entrou nunha espiral de deterioración democrática sen precedentes. O detonante foi sen dúbida a reforma constitucional express que conxuntamente o PSOE e o PP referendaron, ao só obxecto de institucionalizar o afianzamento orzamentario e outorgar con iso un rol preferente á confianza dos mercados.
Con aquela desafortunada decisión, non só decapitouse a soberanía popular, senón que se consumou a entrega do poder de goberno á troika, conformada por (Banco Central Europeo, Comisión Europea e Fondo Monetario Internacional), ou o que é o mesmo, estendeuse un cheque en branco avalando as reformas estruturais como única doutrina de reactivación económica.
Aquel paso en falso, resultou mesmo inesperado para os propios mercados financeiros, quen sorprendidos, descubriron que a través da renuncia á dignidade política e coa utilización indebida do potencial electoral, de modo indirecto, serían as urnas, quen sen necesidade de maior presión, referendarían as súas insaciables aspiracións como acredores da débeda, cuxo propósito non era outro que garantir o seu cobro preferente cunha rendibilidade desmesurada.
Iniciado o procedemento, faltaba consolidar a manobra, e foi o PP, quen por tomar vantaxe electoral, concorre aos comicios cun programa para non cumprir, co agravante de ocultar aos electores as súas verdadeiras decisións políticas. Por iso, aínda a risco de levantar estridencia, é expresivamente correcto afirmar que o presidente Rajoy, nunha xogada indecente, burlou os seus compromisos electorais servindo en bandexa á troika o máis exquisito bocado da súa apetencia. Todo un golpe baixo á democracia, coa finalidade de desmantelar a sociedade do benestar como moeda de cambio para afrontar a factura inducida pola crise do capital.
A situación traspasou todos os límites levadíos. Neste país a democracia está a ser vítima dun ataque de exterminio por parte dunha alianza de intereses, unha coalición político- financeira, decidida a aplicar a táctica de terra queimada para manter a continuidade dos seus privilexios baseados nun enriquecemento desmedido e ilícito.
Despois de trinta e cinco anos de vixencia , os actuais membros do goberno, debesen saber que a democracia é ante todo un exercicio de honestidade, a asunción disciplinaria da vontade popular, cuxa alteración de mandato non se resolve na rúa Génova senón nas urnas. E mentres estas non falen, a lexitimidade do Executivo é nula, no concernente a toda acción ou actuación que difira dos contraídos electorais que facilitaron o seu acceso ao poder.
En democracia non vale o 'non hai mais remedio', e moito menos, como tapadeira de privilexios de podentes aliados á conta de recortar o peto e a dignidade da maioría social.
Isto que está a acontecer no país, en boa praxe, defínese como fraude electoral.
