Por mais promesas electorais que se teñan contraído, o certo é, que non existen interlocutores válidos e moito menos un goberno capaz de plantarlle cara á propia Unión, en esixencia de resolución correctora para o sector naval.
Nesta Europa das dúas velocidades, España, nin tan sequera forma parte do convoi de arrastre como furgón de cola, pois os mais influentes membros do club estacionáronlle, acoutaron o seu percorrido de futuro no límite espacial e terminal dunha vía morta.
Noutras palabras, o novo goberno conservador , non máis tomar posesión, nun sorprendente exercicio de abdicación de atribucións e entrega de competencias, engúrrase en subordinación admitindo a xerarquía imposta polo socio dominante da Unión. Por iso, lonxe de esixir o recoñecemento do seu status dentro do marco da UE, seguen a política dos seus antecesores, acatando sen réplica a condición de fideicomiso, imposto unilateralmente pola chanceler Merkel.
O que é o mesmo, Rajoy e o seu equipo, asumen sen oporse, a tutela e administración alemá no concernente á resolución dos asuntos de maior calado do país, cuxos resultados farto coñecidos, non fan máis que incrementar a potencialidade xermánica en detrimento e limitación da nosa capacidade xenuína, avalando con iso, a aspiración anexionista da emperatriz saxona empeñada en construír unha Europa alemá.
Ese que non outro, é o referente distintivo das dúas velocidades, onde o noso país circula sen freo e marcha atrás !
Esta precisión mais que unha crítica é unha reflexión, un referente obrigado para centrar conclusións, e evitar a tendencia a seguir gastando a pólvora en salvas a través de inútiles dinámicas reivindicativas, ou o que é o mesmo, en promover accións e debater iniciativas de todo signo, cuxa eficacia resulta en todo punto infrutuosa.
Como mostra, nada mais revelador que o desastroso balance de resultados no posterior proceso de reconquista dos sectores públicos de carácter estratéxico, que por disparatadas decisións políticas, foran sometidos a arbitrarias medidas de reconversión, como abusivo canon ou excedido peaxe pola admisión da nosa integración en Europa.
Valga por referente o sector naval, que despois de sufrir en primeiro termo as consecuencias de tan disparatadas decisións, co paso do tempo, mais que recuperar cotas de mercado foi sometido a un ciclo combinado, onde ás novas reducións da súa potencialidade produtiva sucedeulle a instauración de vetos encadeados que limitaron aínda máis o desenvolvemento da actividade.
Medidas , que en función da alternancia e tendencia das siglas do goberno de quenda, contaron no seu caso coa oposición ou apoio político - sindical; toda unha mostra de insensatez, un expoñente de desunión, que proxectou ao exterior unha imaxe debilitada de país, circunstancia que impediu a necesaria unidade de acción e a fortaleza suficiente para impor o rescate do sector, e que contrariamente, si prodigou a súa caída en picado. Escenario que en síntese foi e ven de ser a motivación única, polo que, a momento presente a saúde do sector atópase en fase terminal.
Ao fío do exposto, e polas motivacións referidas, queda acreditado que en España, por mais promesas electorais que se teñan contraído, o certo é, que non existen interlocutores válidos e moito menos un goberno capaz de plantarlle cara á propia Unión, en esixencia de resolución correctora a esta demanda sectorial.
Ese é o principal problema, e mentres non varíe tal circunstancia, calquera petición ou reclamación sobre materia non pasará de ser unha pretensión absurda de resultados inútiles.
É evidente que España non pode abandonar os estaleiros á súa sorte, mentres os seus socios convértense nos maiores produtores europeos do sector, e incrementan actividade aproveitando os repuntes do mercado, e o que é mais grave, valéndose das cotas de produción subtraídas ao noso país por imperativo das restricións impostas a través de vetos encadeados. Vetos que non teñen razón de continuidade, a non ser , a finalidade de primar intereses preferentes da competencia europea e privar a nosa concorrencia ao emerxente e variado mercado mundial.
Por tanto, agora xa non se trata de debater sobre o levantamento do veto senón en deixar sen efecto a incongruente e restritiva regulación en materia naval, para que sexa o libre mercado a única directiva reguladora. Esa que non outra, ha de ser a esixencia colectiva que o noso estado, ao unísono, ten que defender con contundencia no foro europeo, a fin de retomar ao completo esta actividade que por esencial resulta irrenunciable.
E se tal petición non atende de conformidade, haberá que resolver entre a conveniencia de permanencia na UE ou tomar camiño en garantía de futuro.
