Se os mercados son os axitadores da inestabilidade económica, a clase políticas coas súas infectas actitudes, son os responsables únicos de obstaculizar a saída da crise.
Téñennos tomada a medida, e xogan á seu antollo coa inxenua credulidade que temos depositada neles, por iso, cando a través da súa astuta sedución alcanzan o prezado trofeo do voto , entón, nunha metamorfose de vertixe, sen tan sequera gardar as formas, coma un pombo ladrón, cambian o talante suxestivo de quen precisa respaldos pola arrogancia inversa de quen impón o seu cargo, e así, a humildade transfórmana en soberbia mentres tiran a vergoña ao colector dos desperdicios.
Estes protagonistas do tres ao cuarto, vividores por conta allea, a diario, circulan a toda velocidade a bordo dunha credencial con sinal institucional, alimentando as súas ambicións que non son poucas, coa rendible ladaíña de defender os valores democráticos. Tapadeira, blindada a través dunha alianza de intereses que aglutina sen fracturas, á totalidade de siglas militantes, pois da suculenta sopa boba, tanto comen conservadores como progresistas, nacionalistas ou republicanos; socorrida coincidencia, por canto, os estómagos e as contas correntes non teñen ideoloxía.
Tráelles sen coidado o parecer da opinión pública, e por iso, esta prole campa ás súas anchas sen inmutarse, cando os cidadáns, fartos dos seus privilexios, maniféstanlles a súa crecente decepción, anulando o seu referente como solución para converterlles no terceiro problema do país despois do paro e a crise económica.
Sen dúbida, para manter o seu status de influencia, a esta tropa tan só preocúpalles prorrogar sine die a súa continuidade no gremio, aínda que para iso, teñan que desencadear unha depresión endogámica que impida a incorporación de membros de substitución, e estes métodos, pon de manifesto que a inmensa maioría da clase política, ademais de non ter capacidade para afrontar os grandes retos do país, tampouco teñen profesión nin futuro fose do mundo político, é dicir, o noso porvir está conducido por uns individuos desconectados da sociedade civil, sen traxectoria profesional que lles avale, o que significa ter o destino en mans de insolventes.
Pero para maior complexidade, entre manobras e descréditos, utilizaron a democracia para infectar a natureza dos seus obxectivos, admitindo que os privilexios fosen adheridos ao cargo e revestidos de ética pública, e así, adxudicaron rango de normalidade aos seus desorbitados soldos e as abusivas dietas, mantiveron inalterable o agravio entre cotización e monto de pensións, etc., etc. Pero o verdadeiramente escandaloso é que estas prerrogativas non teñen xustificación de respaldo a tenor dos deficientes resultados da súa función política.
A estes indolentes representantes, e á súa cuadrilla de cómplices por designación, a crise pásalles de raspallón, pois a súa estabilidade non se ve afectada no máis mínimo. Eles non notan nas súas carnes os demoledores efectos, non se lles acaba a prestación por desemprego, nin lles periga o posto de traballo, e moito menos veranse afectados o desafiuzamento da súa vivenda, e mentres eses avatares fan extensiva a súa afección ameazando cunha quebra social sen precedentes, eles, que foron copartícipes responsables do estalido da crise, agora, non só evaden responsabilidades dos seus actos, senón que nun exercicio de vergoñosa servidume sitúanse descaradamente a favor dos especuladores que motivaron o desastre.
Por máis maquillaxe que se poñan para camuflar a súa obscena conduta, a maioría social do país, nunha reveladora enquisa sociolóxica, sentenza, que España está a ser desmantelada pola súa propia clase política, a quen definen como, inútil, degradada e incompetente de remate ; afirmando que os gobernantes son os directos responsables do paro, a situación económica , da súa propia deterioración, unido á corrupción e á fraude e todo iso como consecuencia, entre outras razóns, dunha deficiente xestión e un malgaste exorbitante.
Non estamos ante unha opinión illada, pois, é a cidadanía quen falou manifestando de forma contundente o seu rexeitamento á recorrente fórmula de externalizar as orixes da crise para encubrir os propios desatinos, e coa súa opinión, ademais de desautorizar o actuado, están a esixir a rexeneración democrática como obrigado punto de arranque para afrontar de forma solvente o gran desafío de reconducir ao país pola senda da estabilidade e o progreso.
Mentres esa premisa non se cumpra, resulta unha obviedade que non se darán as condicións de estabilidade necesarias para a reactivación, pois o lastre da clase política, fará que as medidas tomadas convértanse nun brinde ao sol.
http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/
Estes protagonistas do tres ao cuarto, vividores por conta allea, a diario, circulan a toda velocidade a bordo dunha credencial con sinal institucional, alimentando as súas ambicións que non son poucas, coa rendible ladaíña de defender os valores democráticos. Tapadeira, blindada a través dunha alianza de intereses que aglutina sen fracturas, á totalidade de siglas militantes, pois da suculenta sopa boba, tanto comen conservadores como progresistas, nacionalistas ou republicanos; socorrida coincidencia, por canto, os estómagos e as contas correntes non teñen ideoloxía.
Tráelles sen coidado o parecer da opinión pública, e por iso, esta prole campa ás súas anchas sen inmutarse, cando os cidadáns, fartos dos seus privilexios, maniféstanlles a súa crecente decepción, anulando o seu referente como solución para converterlles no terceiro problema do país despois do paro e a crise económica.
Sen dúbida, para manter o seu status de influencia, a esta tropa tan só preocúpalles prorrogar sine die a súa continuidade no gremio, aínda que para iso, teñan que desencadear unha depresión endogámica que impida a incorporación de membros de substitución, e estes métodos, pon de manifesto que a inmensa maioría da clase política, ademais de non ter capacidade para afrontar os grandes retos do país, tampouco teñen profesión nin futuro fose do mundo político, é dicir, o noso porvir está conducido por uns individuos desconectados da sociedade civil, sen traxectoria profesional que lles avale, o que significa ter o destino en mans de insolventes.
Pero para maior complexidade, entre manobras e descréditos, utilizaron a democracia para infectar a natureza dos seus obxectivos, admitindo que os privilexios fosen adheridos ao cargo e revestidos de ética pública, e así, adxudicaron rango de normalidade aos seus desorbitados soldos e as abusivas dietas, mantiveron inalterable o agravio entre cotización e monto de pensións, etc., etc. Pero o verdadeiramente escandaloso é que estas prerrogativas non teñen xustificación de respaldo a tenor dos deficientes resultados da súa función política.
A estes indolentes representantes, e á súa cuadrilla de cómplices por designación, a crise pásalles de raspallón, pois a súa estabilidade non se ve afectada no máis mínimo. Eles non notan nas súas carnes os demoledores efectos, non se lles acaba a prestación por desemprego, nin lles periga o posto de traballo, e moito menos veranse afectados o desafiuzamento da súa vivenda, e mentres eses avatares fan extensiva a súa afección ameazando cunha quebra social sen precedentes, eles, que foron copartícipes responsables do estalido da crise, agora, non só evaden responsabilidades dos seus actos, senón que nun exercicio de vergoñosa servidume sitúanse descaradamente a favor dos especuladores que motivaron o desastre.
Por máis maquillaxe que se poñan para camuflar a súa obscena conduta, a maioría social do país, nunha reveladora enquisa sociolóxica, sentenza, que España está a ser desmantelada pola súa propia clase política, a quen definen como, inútil, degradada e incompetente de remate ; afirmando que os gobernantes son os directos responsables do paro, a situación económica , da súa propia deterioración, unido á corrupción e á fraude e todo iso como consecuencia, entre outras razóns, dunha deficiente xestión e un malgaste exorbitante.
Non estamos ante unha opinión illada, pois, é a cidadanía quen falou manifestando de forma contundente o seu rexeitamento á recorrente fórmula de externalizar as orixes da crise para encubrir os propios desatinos, e coa súa opinión, ademais de desautorizar o actuado, están a esixir a rexeneración democrática como obrigado punto de arranque para afrontar de forma solvente o gran desafío de reconducir ao país pola senda da estabilidade e o progreso.
Mentres esa premisa non se cumpra, resulta unha obviedade que non se darán as condicións de estabilidade necesarias para a reactivación, pois o lastre da clase política, fará que as medidas tomadas convértanse nun brinde ao sol.
http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/
