As accións reivindicativas deben vir precedidas de actitudes consecuentes por parte dos seus promotores, pois a súa forza argumental quedaría deslexitimada, se os actores implicados, incorresen en contradicións que desvirtuasen os fundamentos que teoricamente sustentan o amparo dos seus obxectivos
Maiormente as actitudes exemplarizantes non adoitan prodigarse por exceso, e cando xorden, a súa excepcionalidade, habitúa recaer en referentes de carácter individual, en seres peculiares, que a través da relevancia das súas accións, crean o distingo que confirma a excepción da regra, elevando o virtuosismo ao podium distintivo de quen, pola grandeza dos seus actos ou a relevancia dos seus feitos, alcanzan sen perseguilo, o recoñecemento da sociedade e o acceso directo a esa dimensión sen límites que outorga un espazo á posteridade.
Pero ao parecer esta crise de vertixe que nos embarga, ese fenómeno de deseño que prodiga o modelo capitalista, ademais de trastornar o equilibrio da nosa estrutura social, propinou un puntapé á sensatez, suprimindo a calidade do eminente para dar paso á mediocridade ilustrada. Agora a valía non está de moda, a intelectualidade selectiva foi deposta, para outorgar papel protagonista á vulgaridade executiva, e así pasmosamente vemos o protagonismo do país, en mans de quen, non reúnen os requisitos mínimos para dirixir a súa propia vida e nese contrasenso móvense os fíos do futuro entre uns lideres inapropiados e uns seguidores cativos exclusivamente dos seus propios privilexios.
Agora contra todo prognóstico, pola sempre insólita influencia das siglas sindicais impondo o afianzamento de o seu protagonismo, desvanécese o esencial, deixando paso a unha nova estratexia que nos mostra a cara oculta da crise de soberbia, unha lección para imbéciles, aspecto moito máis enigmático que a propia crise económica, e que á súa vez, representa ser a trincheira adecuada para prodigar a axitación a través da mobilización, que en se mesma, non virá liquidar nada positivo, senón, ademais de prexudicar a realidade económica do país, achegará unha boa dose de desestabilización e un significativo índice de fractura social.
No entanto, toda incongruencia trae implícito o seu equivalente en desvergoña, e neste caso, o contrapunto achégao, aquela actitude colaboracionista que estas mesmas organizacións mantiveron mentres as nefastas políticas do anterior goberno puñan fóra do mercado laboral a máis de cinco millóns de traballadores. Obviamente con semellante historial, por consecuencia, a tempo presente, non debese ser admisible que sexan eles agora, quen, téntenlle marcar o paso á sociedade, e moito menos, quen, se usurpan autoridade para medir con distinta vara ao novo executivo.
Non se pode tolerar o victimismo a quen establecen unha estratexia de defensa denunciando unha suposta campaña de demonización dos sindicatos, pois isto non coa; tendo en conta que a gran maioría saben que a realidade é outra, xa que tras ese aparato de convulsión escudada na reforma laboral, existe unha presión en cuberto das centrais sindicais, cuxo obxectivo non é outro, que facer unha demostración de forza para frear calquera intención modificatoria, dirixida a rebaixar ou suprimir o financiamento multimillonario que estas entidades perciben das arcas públicas.
Cando nos relacionamos co caos social, e o eufemísticamente chamado estado do benestar está sumido nunha deterioración irreversible, por máis que se tente argumentar, non existen fundamento de defensa, para proseguir mantendo un trato excepcional e por conseguinte a supresión do financiamento estatal a partidos, sindicatos, patronais e calquera outra organización social, ha de ser unha determinación contundente que non debe demorarse por mais tempo, e cuxa decisión non ten de facer tremer a man ao executivo do estado.
Sendo inadmisible nos tempos que corren, que estes estamentos manteñan a súa dependencia crecente do financiamento público, é necesario reordenar a situación ao resultar evidente que ademais da dubidosa lexitimidade moral, tal privilexio é cuestionado masivamente creando unha situación de alarma en amplos sectores da sociedade.
Por estas complexas circunstancias, quizá sexa tamén recomendable exporse a revisión da Lei Orgánica de Liberdade Sindical, pois todo apunta á necesidade dun cambio no movemento sindical, de tal modo que se modifique o anquilosamento do actual rol, para poder comportarse como unha parte da solución da crise, no canto de seguir sendo unha parte do problema.
Pero ao parecer esta crise de vertixe que nos embarga, ese fenómeno de deseño que prodiga o modelo capitalista, ademais de trastornar o equilibrio da nosa estrutura social, propinou un puntapé á sensatez, suprimindo a calidade do eminente para dar paso á mediocridade ilustrada. Agora a valía non está de moda, a intelectualidade selectiva foi deposta, para outorgar papel protagonista á vulgaridade executiva, e así pasmosamente vemos o protagonismo do país, en mans de quen, non reúnen os requisitos mínimos para dirixir a súa propia vida e nese contrasenso móvense os fíos do futuro entre uns lideres inapropiados e uns seguidores cativos exclusivamente dos seus propios privilexios.
Agora contra todo prognóstico, pola sempre insólita influencia das siglas sindicais impondo o afianzamento de o seu protagonismo, desvanécese o esencial, deixando paso a unha nova estratexia que nos mostra a cara oculta da crise de soberbia, unha lección para imbéciles, aspecto moito máis enigmático que a propia crise económica, e que á súa vez, representa ser a trincheira adecuada para prodigar a axitación a través da mobilización, que en se mesma, non virá liquidar nada positivo, senón, ademais de prexudicar a realidade económica do país, achegará unha boa dose de desestabilización e un significativo índice de fractura social.
No entanto, toda incongruencia trae implícito o seu equivalente en desvergoña, e neste caso, o contrapunto achégao, aquela actitude colaboracionista que estas mesmas organizacións mantiveron mentres as nefastas políticas do anterior goberno puñan fóra do mercado laboral a máis de cinco millóns de traballadores. Obviamente con semellante historial, por consecuencia, a tempo presente, non debese ser admisible que sexan eles agora, quen, téntenlle marcar o paso á sociedade, e moito menos, quen, se usurpan autoridade para medir con distinta vara ao novo executivo.
Non se pode tolerar o victimismo a quen establecen unha estratexia de defensa denunciando unha suposta campaña de demonización dos sindicatos, pois isto non coa; tendo en conta que a gran maioría saben que a realidade é outra, xa que tras ese aparato de convulsión escudada na reforma laboral, existe unha presión en cuberto das centrais sindicais, cuxo obxectivo non é outro, que facer unha demostración de forza para frear calquera intención modificatoria, dirixida a rebaixar ou suprimir o financiamento multimillonario que estas entidades perciben das arcas públicas.
Cando nos relacionamos co caos social, e o eufemísticamente chamado estado do benestar está sumido nunha deterioración irreversible, por máis que se tente argumentar, non existen fundamento de defensa, para proseguir mantendo un trato excepcional e por conseguinte a supresión do financiamento estatal a partidos, sindicatos, patronais e calquera outra organización social, ha de ser unha determinación contundente que non debe demorarse por mais tempo, e cuxa decisión non ten de facer tremer a man ao executivo do estado.
Sendo inadmisible nos tempos que corren, que estes estamentos manteñan a súa dependencia crecente do financiamento público, é necesario reordenar a situación ao resultar evidente que ademais da dubidosa lexitimidade moral, tal privilexio é cuestionado masivamente creando unha situación de alarma en amplos sectores da sociedade.
Por estas complexas circunstancias, quizá sexa tamén recomendable exporse a revisión da Lei Orgánica de Liberdade Sindical, pois todo apunta á necesidade dun cambio no movemento sindical, de tal modo que se modifique o anquilosamento do actual rol, para poder comportarse como unha parte da solución da crise, no canto de seguir sendo unha parte do problema.
