A súa señoría, o Presidente.

Miúdo exemplar temos á fronte do executivo do Estado...!. Esta é a exclamación que razoablemente procede, unha vez realizado o balance de resultados dos cen días de graza que deben outorgárselle a calquera cargo político desde a súa toma de posesión.
Se o desprestixio era unha característica definitoria da clase política, coa chegada de Rajoy á Moncloa, as cousas máis que cambiar a positivo agravaron o seu negativismo.

Conclusión nada tendenciosa, pois iso é o que se deduce do contido dos últimos datos do barómetro do CIS, que disparan o receo cidadán cara aos políticos e as súas organizacións, probando a complexidade da encrucillada na que está sumido o sistema de representación política, e á súa vez , a desvalorización crecente que padecen na actualidade os políticos, ao ter permutado a súa función dinamizadora de tempos pretéritos pola dinámica do rumbo oposto, onde a defensa do interese xeral queda relegado a un plano accesorio en vantaxe de intereses dolosos.

Polo xeral cada político establece unha estratexia para alcanzar o poder, e esa habilidade non ten censura algunha se a meta que se persegue é obtida a través de medios lexítimos; pero neste caso, ao actual presidente do goberno, hai que censurarlle a súa deficiente destreza, pois cando a vitoria no plebiscito anticipado do 20N, por lóxica terminante era un feito incontestable, comprometeu a prudencia que outorga o silencio pola desconfianza que xera a mentira. Proba diso, é o feito que as súas prometidas alternativas á crise, tan só foron un brinde ao sol, unha infame estrataxema co único obxectivo de alcanzar o poder.

A imparable destrución do tecido empresarial, sumado ao ritmo crecente do desemprego, é concluínte do nefasto modelo económico polo que se inclina o actual goberno, consistente en primar a redución do déficit á conta de recortar a economía produtiva, coa atrocidade engadida de incrementar aínda máis o desorbitado índice de paro. Perigosa deriva que pon de manifesto a inexistencia de solucións concretas, co agravante que o actual comportamento do Presidente, difire dos compromisos que contraera cos electores, é dicir, as actuais políticas de Rajoy, ademais de insolidarias, inxustas, nocivas e ineficaces, están sustentadas na mentira, e así, a pesar de ter manifestado de forma reiterada que sempre diría a verdade aos cidadáns, a súa actual conduta, subtrae toda confianza e pon de manifesto a súa condición de insolvente.

En tan curto espazo de tempo, o balance da súa xestión á fronte do executivo é patético, habendo de engadir a iso que cando se ondea a mentira por bandeira, a perda de credibilidade resulta un todo manifesto. Así, a totalidade dos problemas crave para canalizar a reactivación seguen atrancados, ou o que é peor, agraváronse en razón á aplicación de fracasadas políticas.

O crédito ás PEMES segue sen fluír , e mentres isto ocorre, o diñeiro inxectado á banca esta sendo utilizado en exclusiva para facer vantaxosos negocios nos mercados de débeda, chegando o escándalo, ao comprobar, que mentres uns teñen de soportar unha excedida presión impositiva , aos estafadores de oficio,defraudadores profesionais, aplícaselles o beneficio da amnistía fiscal, todo un exemplo contrario do que en boa lóxica debese presidir un eficiente exercicio de goberno.

Na actual conxuntura a situación agrávase, e aínda por riba, á complexidade económica, hai de engadir o lastre que representa a clase política, resultando por tanto que ao déficit de recursos teremos de asociar a deficiente xestión dos representantes institucionais.

Pero con todo, o colmo do cinismo, o destape da desvergoña queda ao descuberto cando despois da súa frase categórica, afirmando , 'non penso dar un só euro de diñeiro público á banca', ao primeiro de vez, cando se desata a hecatombe de Bankia, dá cancha ao seu espírito de contradición facendo unha vez máis gala de todo o contrario.

Quen non acudira a inxectar liquidez para frear a caída en cadea das empresas do país, agora,non pon reparo algún en acudir en auxilio do sector financeiro a través dunha traumática operación en rescate dunha entidade infectada pola lixeireza do seu equipo xestor. Claro que igual se nos faría mais alcanzable entender tan incoherente decisión, ao comprobar que medio PP esta colocado nesa entidade, pois ademais do excluído Rodrigo Rato, temos ao ex ministro Anxo Acebes, María Zaplana, filla do ex ministro Zaplana, Claudio Aguirre, primo da presidenta da comunidade de Madrid, exigua parte dunha lista interminable. Todo un expoñente do 'nepotismo enfermizo' que define a razón de ser do partido conservador.

Definitivamente, Rajoy poderá afrontar a xestión dun rexistro da propiedade, pero é obvio, que a presidencia do goberno váiselle fóra de talla.