Habería que responsabilizar directamente dos prexuízos aos suxeitos causantes, pois contrariamente ao que agora téntase vender, non todos somos culpables.
Días pasados saíu á palestra nacional unha noticia, que por única, resultou ser impactante. O seu protagonista, un sacerdote galego titular da parroquia de Xestoso no municipio de Monfero, e polo seu contido, o exercicio das súas funcións de apostolado, máis que ampararse no oficialismo da encíclica vaticana, semella acollerse aos fundamentos que conducen a a Teoloxía da Liberación.
Así, nunha pastoral ponderada de marcado corte crítico, o párroco en cuestión, atendendo ao indecente contexto dunha realidade socio-económica que afecta en maior medida aos grupos sociais expostos a alto risco, non dubidou en arremeter contra os políticos responsables da situación, adxudicándolles ao efecto, a condición de falsos católicos, por prodigar a vulneración dos dereitos esenciais do cada vez mais nutrido colectivo de relegados sociais.
Igualmente o oficiante, non esqueceu reservar no seu sermón, un espazo para os banqueiros como referentes do poder financeiro, non dubidando en tacharlles de usureiros que propagan a inxustiza, para ao final concluír pedindo a excomunión para uns e outros.
Eu, contrario ao clericalismo, e por tanto, oposto á intervención das institucións relixiosas nos asuntos de corte político-financeiro, hei recoñecer que sorprendeume a elocuencia e fervor do predicador, e seu singular método de repartir excomunions a torto e a dereito. Pero o que non alcanzo a saber, é, se o crítico clérigo, na súa acesa condena contra as esferas de poder, incluía no paquete, aos afíns ao seu propio gremio, pois é de sobras coñecido que ao redor da idea de Deus, téñense constituído auténticos holdings, bancos, etc., que obviamente non son alleos en responsabilidade ao resto da trama financeira que forxou a actual crise coa anuencia do poder político.
En todo caso, aos supostos afectados, cuxa única doutrina é a avaricia desmedida pola acumulación de riqueza sen respecto a código de conduta que impida satisfacer ese afán de opulencia, é fantasía pura e delirante, tentar frear os seus excesos cunha ameaza de excomunión, que devandito sexa de paso tenlles totalmente sen coidado.
Máis que simulacros de excomunión, os colectivos responsables, debesen ser suxeitos dunha 'islandización', que é a única fórmula e primeiro paso consecuente de afrontar a crise de forma severa.
Ao efecto habería que responsabilizar directamente dos prexuízos aos suxeitos causantes, pois contrariamente ao que agora téntase vender, non todos somos culpables. Por iso a solución ao problema de ningunha maneira pode pasar pola socialización da débeda, facendo pagar a xustos por pecadores.
Tomando razón da situación, debésemos saber que desde que se produciu a bancarrota dos bancos de investimento estadounidenses como o Lehman Brothers de Luís de Guindos; aldrabada do xermolo da crise. Os distintos gobernos europeos destinaron ao rescate das súas respectivas entidades financeiras, a friorenta, de 5 billóns de euros, e tan disparatada contía, tivo como argumento fundamental a absurda xustificación , que tal determinación, era o mal menor ou o único método de impedir un colapso económico de maiores proporcións.
Basear as insólitas axudas ao corrompido sector financeiro, no pretexto que representa afirmar que a caída dos mercados agravaría a dimensión da crise, tan só, pode ter a súa autoría na rara habilidade dos membros dunha clase política supeditada ás determinacións do propio poder financeiro, cuxo perfil resulta ser a nota dominante da maioría dos representantes institucionais dos países que agrupadamente conforman, a nunca mellor denominada Europa dos mercaderes.
Pero antes de decidirnos a ocultar a nosa miseria baixo a túnica da inxustiza, debésemos botar man do contraste reflexivo, para resolver, que existen outras propostas capaces de pór remedio á crise, sen ter que asumir como propia unha débeda da que non somos responsables.
Nada mas acertado que tomar rumbo a Islandia, conscientes de que cada pau ten de aguantar a súa vela, e alí, veremos a uns cidadáns, negando asumir como propia a temeridade dunhas entidades financeiras, e aos responsables da bancarrota, respondendo patrimonialmente e xudicialmente dos seus delitos.
No entanto, aquí, onde se mantén o benestar dos culpables á conta de sumir no drama social aos inocentes, sen previa 'islandización', pouco efecto fará, a tan predicada excomunión.
Así, nunha pastoral ponderada de marcado corte crítico, o párroco en cuestión, atendendo ao indecente contexto dunha realidade socio-económica que afecta en maior medida aos grupos sociais expostos a alto risco, non dubidou en arremeter contra os políticos responsables da situación, adxudicándolles ao efecto, a condición de falsos católicos, por prodigar a vulneración dos dereitos esenciais do cada vez mais nutrido colectivo de relegados sociais.
Igualmente o oficiante, non esqueceu reservar no seu sermón, un espazo para os banqueiros como referentes do poder financeiro, non dubidando en tacharlles de usureiros que propagan a inxustiza, para ao final concluír pedindo a excomunión para uns e outros.
Eu, contrario ao clericalismo, e por tanto, oposto á intervención das institucións relixiosas nos asuntos de corte político-financeiro, hei recoñecer que sorprendeume a elocuencia e fervor do predicador, e seu singular método de repartir excomunions a torto e a dereito. Pero o que non alcanzo a saber, é, se o crítico clérigo, na súa acesa condena contra as esferas de poder, incluía no paquete, aos afíns ao seu propio gremio, pois é de sobras coñecido que ao redor da idea de Deus, téñense constituído auténticos holdings, bancos, etc., que obviamente non son alleos en responsabilidade ao resto da trama financeira que forxou a actual crise coa anuencia do poder político.
En todo caso, aos supostos afectados, cuxa única doutrina é a avaricia desmedida pola acumulación de riqueza sen respecto a código de conduta que impida satisfacer ese afán de opulencia, é fantasía pura e delirante, tentar frear os seus excesos cunha ameaza de excomunión, que devandito sexa de paso tenlles totalmente sen coidado.
Máis que simulacros de excomunión, os colectivos responsables, debesen ser suxeitos dunha 'islandización', que é a única fórmula e primeiro paso consecuente de afrontar a crise de forma severa.
Ao efecto habería que responsabilizar directamente dos prexuízos aos suxeitos causantes, pois contrariamente ao que agora téntase vender, non todos somos culpables. Por iso a solución ao problema de ningunha maneira pode pasar pola socialización da débeda, facendo pagar a xustos por pecadores.
Tomando razón da situación, debésemos saber que desde que se produciu a bancarrota dos bancos de investimento estadounidenses como o Lehman Brothers de Luís de Guindos; aldrabada do xermolo da crise. Os distintos gobernos europeos destinaron ao rescate das súas respectivas entidades financeiras, a friorenta, de 5 billóns de euros, e tan disparatada contía, tivo como argumento fundamental a absurda xustificación , que tal determinación, era o mal menor ou o único método de impedir un colapso económico de maiores proporcións.
Basear as insólitas axudas ao corrompido sector financeiro, no pretexto que representa afirmar que a caída dos mercados agravaría a dimensión da crise, tan só, pode ter a súa autoría na rara habilidade dos membros dunha clase política supeditada ás determinacións do propio poder financeiro, cuxo perfil resulta ser a nota dominante da maioría dos representantes institucionais dos países que agrupadamente conforman, a nunca mellor denominada Europa dos mercaderes.
Pero antes de decidirnos a ocultar a nosa miseria baixo a túnica da inxustiza, debésemos botar man do contraste reflexivo, para resolver, que existen outras propostas capaces de pór remedio á crise, sen ter que asumir como propia unha débeda da que non somos responsables.
Nada mas acertado que tomar rumbo a Islandia, conscientes de que cada pau ten de aguantar a súa vela, e alí, veremos a uns cidadáns, negando asumir como propia a temeridade dunhas entidades financeiras, e aos responsables da bancarrota, respondendo patrimonialmente e xudicialmente dos seus delitos.
No entanto, aquí, onde se mantén o benestar dos culpables á conta de sumir no drama social aos inocentes, sen previa 'islandización', pouco efecto fará, a tan predicada excomunión.
