O reto de debuxar os retratos de Rosalía e Chaplin tan só co tacto

A ourensá Lorena Quintas loita desde moi pequena contra a artrite, que lle provocou hai oito anos a perda da visión. Pouco despois decidiu debuxar con fíos. Como ela mesma explica no sitio web do seu proxecto, "Xogo de Fíos", esta actividade, ao comezo un hobbie, acabou por converterse na súa profesión. Ademais, imparte obradoiros co obxectivo de transmitir aos máis novos a mensaxe de que loiten polos seus soños. Este domingo foi o domingo de Santa Lucía, venerada como a patrona da vista. Cal é a técnica artística que emprega? Non ten un nome concreto, pero adoito chamarlle artesanía con fío. Non é bordado. Hai un tapiz cunha base de pegamento no que se traballa co sentido do tacto, en vez de coser con agulla. Eu non vexo o folio, así que traballo a partir dun modelo perfilado, no que me baso para "pintar" con fío. Como sabe onde aplicar cada cor? Fai oito anos vía, así que sei de que cor son as cousas, e unha persoa ordéname os fíos por tonalidades. Ademais, existen aplicacións de teléfono que poden dicirte que cor ten un obxecto sacándolle unha foto, e ademais sempre hai xente na miña casa para botar unha man. Que peza da súa colección ten como favorita? Sobre todo, a de Rosalía de Castro en morado e a de Chaplin en tonos de gris. A nena cos globos de Banksy tivo tamén moito éxito. Pero en realidade todos son bonitos para min. Que obra lle gustaría realizar nun futuro? Un retrato de Maruja Mallo, pintora da xeración do 27, aínda que será un reto posto que os retratos levan máis tempo. E tamén quero realizar algunha paisaxe. Trátase de intentar cada vez debuxos máis complicados que chamen a atención. O proceso é totalmente artesano? Si, non reproduzo en serie as pezas. Sempre sigo o mesmo proceso, cada unidade supón volver ao inicio. Cal foi o encargo máis estraño que lle fixeron? Unha vez pedíronme un debuxo do Doctor Who. Eu coas mans vía un cadrado e non entendía o que era, nunca vira a serie (tratábase da cabina empregada no contexto da ficción para viaxar no tempo). Teñen pedido tamén virxes ou santos, e ata emoticonos do WhatsApp, o cal me fixo moita gracia. Para as vodas, tamén encargan pezas cos nomes dos novios e un símbolo que os une. Por exemplo, nunha parella eran moteiros, e pediron unha imaxe de dúas persoas en moto desfrutando dun atarceder. Tamén encargoume un veciño do pobo a igrexa de Xunqueira de Ambía, municipio onde vivo. Ese foi un dos traballos máis complicados.Tamén me encargaron moitos agasallos para nenos. E como se sente durante os talleres nos que ensina a súa técnica aos máis pequenos? Gústame moito. Estás comunicándolle o que sabes a outras persoas, e quedan abraiados. Teño tamén un recordo moi bonito de cando fun a residencias de anciáns, era como ter nenos grandes. A verdade é que foron moi lindos conmigo. Encántame transmitir o que podo facer, e que aos nenos lles sirva como ensinanza de que coas limitacións que teño podo facer cousas. Quizais algúns deles teñen a un compañeiro con discapacidade na clase e xa non o miran con cara rara. Habitúanse os nenos á técnica? Ao comezo lles parece difícil, pero imos paso a paso e logo se sorprenden. En xeral, a todos lles gusta e están entretidos durante dúas horas. Pero hoxe os obradoiros son inviables, ao non poder manter a distancia social. Agardo que a pandemia termine cedo. Ademais, a crise sanitaria implica a económica, e o que ofrezo non é un ben de primeira necesidade. Como é lóxico, a arte é difícil de vender en época de recesión.