El sol del futuro é a última longametraxe de Nanni Moretti. Estreouse na sección oficial do Festival de Cannes e chegou as salas hai unhas semanas. É o regreso de Moretti as súas obsesións políticas, aos seu amor pola música italiana, aos seus fetiches e á comedia centrada sobre as súas neuras cinéfilas. É unha volta á casa, un auto homenaxe á época autárquica do director que tivo a súa cúspide con Caro Diario, película que lle deu o recoñecemento internacional. Esta vez, o personaxe principal interpretado por el mesmo chámase Giovanni, un coñecido cineasta italiano que está a rodar a súa nova película sobre a chegada do circo húngaro a Roma. O espectáculo circense está convocado pola sección local do Partido Comunista Italiano dun barrio periférico, nos días nos que Hungría está a sufrir a intervención militar da Unión Soviética. Mentres tanto, Giovanni sufre unha crise coa súa parella, o seu produtor francés ao bordo da quebra e descubre que súa filla ten un noivo de trinta anos máis maior ca ela. Giovanni intentará reformularse a súa maneira para reconducir todo o seu pequeno mundo cara a un futuro esperanzador.
Da gusto ver que Moretti, aínda despois dalgún drama frouxo e algo pretencioso, que volva aos materiais que o inspiraron, seguindo coas ideas claras sobre o que é o cinema e o que non o é. Por exemplo, diante de certas películas de hoxe recheas de violencia gratuíta, engreída, é case imposible non dar a razón a Moretti. Refírome á escena onde protagonista irrompe nunha rodaxe para dar unha masterclass sobre ética e estética coa axuda do arquitecto Renzo Piano, da matemática Chiara Valerio e -case– de Martin Scorsese. É unha secuencia que podería ser unha extensión do que fixo Woody Allen en Annie Hall cando aparecía McLuhan na cola do cine para poñer ao seu sitio a un personaxe pedante. Aínda que, neste caso, sería interesante saber que opinaría Moretti, por exemplo, sobre director como Tarantino despois de roubarlle a idea final de Érase una vez en Hollywood. Ao igual que Tarantino, o cineasta italiano decide cambiar, cinematograficamente, o rumbo da historia. O soño de Moretti que acaba escenificado nesta película, é unha grande manifestación popular no 1956, que salve os ideais trotskiani do seu partido. Porque, na realidade, o PCI de Togliatti non chegou a condenar ao URSS pola invasión en Hungría.
As críticas ao sistema Netflix, as abundantes referencias aos cantautores icónicos da música italiana como De André ou Tenco, pero tamén a Aretha Franklin e sobre todo a Battiato, amplifican esta sensación de volver a reconectar cunha inocencia perdida pero aínda necesaria, e cunha forma inxenua e artesán de facer cine, hoxe tristemente fóra do contexto da industria. Moretti volve a resucitar ata Fellini nesta lectura persoal do desfile de 8 ½, xunto con todos os actores e as actrices que o acompañaron. E despídese dos espectadores, cunha melancolía agridoce sen perder a esperanza e a tenrura.
