As cativas puxéranse moi ledas. Súa nai, tamén leda e esperanzada, decidiu xuntalas a todas no mesmo leito e díxolles que ían vivir xuntiñas.
A alegría foi maior cando a nai mandou retirar o berce sobrante da máis cativa, pois entenderon que o cambio era definitivo e que o berce non había voltar ao dormitorio.
Moura, a maior, semellaba gozar máis da compaña da irmá, sabedora das posibilidades de xogo que se lles prsentaban. A menor, corroída por unha doenza devastadora, dentro da súa alegría, non deixaba de sentir como os seus olloz azuis e cabelo loiro eslumecían cada amencer.
A atención das visitas centrábase cada vez máis, na cativa doente, Rosiña; Pilar, que só sabía da súa irmá que tiña un becho que a comía, ciumábase e andando o tempo chegou a pensar que xogaba máis co becho ca cono ela. A nai colleu con moito agarimo a Pilar, colleuna no colo, como pregando: xoga, miña nena xoga tí co becho, non ves que túa irmá xa non pode con el, non ves que ela é linda e loira e o becho ha ser mouro coma ti, xoga con él, é mouro e malo para a Rosiña loira.
Rareaban os sorrisos, o pelo perdía lustre e viveza no seu ollar. Nun descoido da nai que elevou o ton de voz, Pilar oíu como lle dicía á avoa: -Isto non vai ben, non vai ben, a Rosiña empeora por veces mentres que Pilar está louzá coma o primeiro día. Na sala contigua as visitas chirlaban.
Corrían os días e o becho debía estar a medrar, máis poderoso cá Rosiña que esmorecía. A nai comezou a se desesperar e berrar: -Isto non funciona, non funciona miña pobre- mirando con resentimento a Pilar.
No velorio, no colo: -Ves Moura, non xogaches co becho como che mandei e o becho levouna con él, levou a Loira.
Moura, a maior, semellaba gozar máis da compaña da irmá, sabedora das posibilidades de xogo que se lles prsentaban. A menor, corroída por unha doenza devastadora, dentro da súa alegría, non deixaba de sentir como os seus olloz azuis e cabelo loiro eslumecían cada amencer.
A atención das visitas centrábase cada vez máis, na cativa doente, Rosiña; Pilar, que só sabía da súa irmá que tiña un becho que a comía, ciumábase e andando o tempo chegou a pensar que xogaba máis co becho ca cono ela. A nai colleu con moito agarimo a Pilar, colleuna no colo, como pregando: xoga, miña nena xoga tí co becho, non ves que túa irmá xa non pode con el, non ves que ela é linda e loira e o becho ha ser mouro coma ti, xoga con él, é mouro e malo para a Rosiña loira.
Rareaban os sorrisos, o pelo perdía lustre e viveza no seu ollar. Nun descoido da nai que elevou o ton de voz, Pilar oíu como lle dicía á avoa: -Isto non vai ben, non vai ben, a Rosiña empeora por veces mentres que Pilar está louzá coma o primeiro día. Na sala contigua as visitas chirlaban.
Corrían os días e o becho debía estar a medrar, máis poderoso cá Rosiña que esmorecía. A nai comezou a se desesperar e berrar: -Isto non funciona, non funciona miña pobre- mirando con resentimento a Pilar.
No velorio, no colo: -Ves Moura, non xogaches co becho como che mandei e o becho levouna con él, levou a Loira.
