Non atura que invente palabras, ninguén o entende, pero a súa tía entendeo a dí que alguén ten que inventar as palabras que non existen.
Hoxe fomos a casa da miña tía; xa non quero sair con ninguén, sempre teño que levalo canda mín, mellor, rabo de min e sempre ollando para o ceu e inventando palabras. Eu non aturo que el invente palabras: ninguén o entende, é máis, a maioría riense.
A tía explícame que alguén ten que inventar as palabras que non existen, porque seguro que algún significado teñen.
É discapacitado, nena, é un discapacitado. Non e non, é parvo, que eu vexo como se ri de min as agachadas. E agora o que faltaba que a miña nai se preocupe por el: A ghorra do Severino, que non levou a ghorra.
Apurei para que Severino non puidera alcanzarme e cando botei a vista atrás xogaba co cartucho de dinamita na mina de seixos na estrada, alá no Carballal, hai moitos tirados por alí: eu que ía saber!! E miña nai todo o día: Severino, onde deixarías a ghorra, homiño, coa falta que fai con esta chuvia. A ghorra téñoa eu.
A tía explícame que alguén ten que inventar as palabras que non existen, porque seguro que algún significado teñen.
É discapacitado, nena, é un discapacitado. Non e non, é parvo, que eu vexo como se ri de min as agachadas. E agora o que faltaba que a miña nai se preocupe por el: A ghorra do Severino, que non levou a ghorra.
Apurei para que Severino non puidera alcanzarme e cando botei a vista atrás xogaba co cartucho de dinamita na mina de seixos na estrada, alá no Carballal, hai moitos tirados por alí: eu que ía saber!! E miña nai todo o día: Severino, onde deixarías a ghorra, homiño, coa falta que fai con esta chuvia. A ghorra téñoa eu.
