A xente conta a carón da lareira a historia sobre unha muller estraña que conduce un automóbil vermello e se detén a escasos metros do desvío para o pobo.
En Outeiro do Can, por onde discorre un regueiro longo entre dúas montañas cheas de carballos, un lugar afastado do centro do concello, con dous veciños durante todo o ano agás as vacacións, a xente conta a miúdo polas noites a carón da lareira a mesma historia sobre unha muller estraña que conduce un automóbil vermello e o detén a escasos metros do desvío para o pobo, a carón dun poste da luz inclinado dun xeito grave sobre a estrada.
A muller estraña non semella darse conta, e baixa do coche no medio da noite. Colócase diante dos faros dianteiros, acaso para ver mellor ao lonxo, e bota unha ollada arredor.
A lámpada do poste da luz alumea o asfalto. Fai frío, moito frío. A muller decátase de que todo está xeado. Todo ou case todo, pois os seus pés espidos, no asfalto, están tan vermellos como o coche.
Arriba, na montaña da esquerda, a luz da Lúa pousa na hedra dos penedos máis altos e branqueados, e na montaña da dereita os curutos dos piñeiros semellan folerpas intensas. No fondo, a muller pensa mentres axexa a contorna, a neve é como un soño. E como se non sentira nada máis, deslízase sobre o capó do vehículo para caer no chan, inmensamente cansa e desganada. Olla cara ó fronte, a un lugar en ningures, e sorrí cos seus dentes brancos, grandes, afoutados, no medio de ningunha parte, pechando os ollos pouco a pouco... A carón dela, hai un pequeno trazo vermello en forma de serpe, como se unha pequena serpe se deitara á súa beira... A luz dos faros vaise apagando pouco a pouco, amarela, laranxada, vermella, violeta, escura...
A muller estraña non semella darse conta, e baixa do coche no medio da noite. Colócase diante dos faros dianteiros, acaso para ver mellor ao lonxo, e bota unha ollada arredor.
A lámpada do poste da luz alumea o asfalto. Fai frío, moito frío. A muller decátase de que todo está xeado. Todo ou case todo, pois os seus pés espidos, no asfalto, están tan vermellos como o coche.
Arriba, na montaña da esquerda, a luz da Lúa pousa na hedra dos penedos máis altos e branqueados, e na montaña da dereita os curutos dos piñeiros semellan folerpas intensas. No fondo, a muller pensa mentres axexa a contorna, a neve é como un soño. E como se non sentira nada máis, deslízase sobre o capó do vehículo para caer no chan, inmensamente cansa e desganada. Olla cara ó fronte, a un lugar en ningures, e sorrí cos seus dentes brancos, grandes, afoutados, no medio de ningunha parte, pechando os ollos pouco a pouco... A carón dela, hai un pequeno trazo vermello en forma de serpe, como se unha pequena serpe se deitara á súa beira... A luz dos faros vaise apagando pouco a pouco, amarela, laranxada, vermella, violeta, escura...
