Levo demasiado tempo meténdome en sarillos complicados, así que lles vou contar algo simpático que me aconteceu alá polo verán de 1979 no aeroporto de Xenebra, alí onde traballaban bastantes persoas da Limia nunha desas cadeas emigratorias tan típicas.
O caso é que ía a un centro de investigación prehistórica no norte de Italia e ocorreuseme ir por Suíza -os voos de emigrantes eran “charter” ou sexa non regulares e baratos; non se inventara a expresión “low cost”-. E fun por alí para botar un ollo a aquela cidade tan rica, viva e tan chea de emigrantes nosos, seica uns 20.000, que mesmo había un bar que non lembro se se chamaba “A nosa Terra” ou “Terra, a nosa” pero tanto ten, xusto ao pé da estación do tren.
Ben. Pois baixamos do avión, colleron os emigrantes as maletas -daquela sen rodas, que non sei como non xuntaran antes os dous inventos, maleta e rodas- e eu a miña mochila e fomos ao control de pasaportes e revisión de equipaxes.
A un que ía algo antes ca min, localizáronlle na maleta unha botella de licor café. O garda de fronteiras díxolle rigoroso que aquela botella non podía pasar porque carecía de rexistro sanitario, etiquetas, controis, etc. O home porfioulle en que era “da casa” e para consumo propio, etc. O policía, erre que erre, que de ningunha maneira pasaba. O galego insistiu, ata que encabuxado, vendo que non lle deixaban meter a botella, tivo unha idea. Sorriu e dixo fitando aos ollos do garda: “Pasa, oh, pasa. Xa verá como pasa! Tirou do corcho que era deses que teñen a parte de arriba máis ancha, como o do viño do Porto, e bebeu un par de sonoros grolos ante a estupefacción do funcionario. Volveu sorrir e pasoulle a botella ao seguinte na cola. Sen palabras, outro grolo, outro sorriso, e a botella para o seguinte... E así, ata que se acabou o licor antes do final da fila. Despois, a botella fixo o percorrido inverso e chegou ao seu propietario; o home sorriu, e botou a botella nun contedor que estaba para o mester de acoller cousas prohibidas. Mirou de novo nos ollos do garda e inquiriulle excesivo: “Que?, pasa ou non pasa?”. O garda, serio, chamou polo “chintófano” e viñeron un par de compañeiros. Cruzaron palabras en voz baixa, e empezaron a revisar as equipaxes e documentación seguramente da forma máis meticulosa das súas vidas.
Cando chegaron a min, preguntáronme polo permiso de traballo, o B-1, ou algo así. Díxenlle que non tiña, que ía estar un par de días e logo iría a Italia. Pedíronme o billete de saída do país. Díxenlle que non o tiña, que xa o compraría na estación do tren cando marchase. Pensaban que ía de temporeiro sen papeis como facían tantos mozos andaluces. Preguntoume cantos cartos levaba. Non lle parecían suficientes. E decidiu que non podía entrar no país. Así pois, debín argumentar. Dixen que era arqueólogo -aínda non acabara a carreira- e puxeron cara rara, saquei os papeis do Museo Arqueolóxico de Ourense que levaba e a aceptación do Centro Camuno di Studi Preistorici, e teimeilles en falar inglés, que francés non sabía nin sei. Como todo era certo, o xefe do home acabou por deixarme pasar coa advertencia: “Debe saber que incorrería en delito se busca, acepta traballo, etc. etc.”. Saín do aeroporto rindo e pensando que non era ese país de díxomedíxomes. Iso si, ao licor café sobráballe algo de azucre. Para o meu gusto, claro.
