Despois de ter escoitado durante as últimas semanas (cando no meu entorno máis inmediato souberon que ía viaxar a Caracas), expresións como "pero, e atréveste a ir só?", "ten moito coidado", "non andes só pola cidade", "non retires diñeiro nos caixeiros automáticos", etc., etc, resulta que xa estou en Caracas.
Son algo máis das 8 da mañá na Avenida de las Fuerzas Armadas (as 2 da tarde en Ourense), unha das arterias Norte-Sur da cidade, onde me dispoño pasar os próximos dez días da miña vida, na casa duns familiares que levan 60 anos gozando e sufrindo país baixo a mirada comprensiva do Cerro del Ávila.
Practicamente aínda non saín á rúa, o cal non quere dicir, que non recibira xa unha clase acelerada de "antimadurismo" ou, se cadra, aínda debería dicir, de "antichavismo", porque e a el e non ó sucesor ó que responsabilizan da situación á que chegou este país tan afortunado no seu tempo como maltratado agora e tan rico noutrora como empobrecido arestora.
Coincido, na cola do control de pasaportes cunha familia coa que xa coincidira en Madrid, e conceptos como "pena", "tristeza", "pobreza", "lamentable" e sobre todo "revocatorio" son as que presiden a conversa. En todo caso, despedímonos coa esperanza de que "de nuevo salga a flote, porque mimbres tiene para ello".
Unha hora e media, case, para que a maleta saia pola cinta transportadora dan para que saúde a un mozo que viaxaba detrás de min no avión e ó que lle escoitara dicir que estaba de misionero en Caracas.
Natural de Granada, levaba uns anos nunha comunidade agustina no madrileño barrio de Salamanca cando, hai tres, o superior lle dixo que debía viaxar a Caracas. "Ya ve, en los peores momentos". Isto dimo con resignación.
Fálame case susurrando, coma se tivera medo de que alguén estivese controlando a nosa conversación. Pasa pouco dos trinta anos e cando me despisto un pouco do equipaxe de man, recoméndame que non o perda de vista nin un minuto só. "A mi me robaron el portátil casi delante de mis propias narices. En mi apartamento. Un malandro!" E, con esa voz, case imperceptible, máis aínda no balbordo da tensa espera polas maletas que non daban aparecido na cinta transportadora, baixo dous lemas en gran formato que dicían "Venezuela , ahora es de todos" e "construyendo el socialismo bolivariano", de novo susurroume ó oído, "no se fíe de nadie!"
A primeira maleta é a miña. Entrégame unha postal de San Judas Tadeo, patrón da súa parroquia. "El de los casos difíciles y desesperados..." O tal, para a Venezuela de hoxe, penso eu, mentres encaro a saída de Maiquetía, xa coa cabeza nas miñas cousas e dicíndome a min mesmo: Que razón ten! Nin aquí, nin acolá se debe fiar un de ninguén.
