Despois do seu contaxioso e delicioso, pese á amargura que esconde, canto a Berlín de “A vida en obras”, Wolfgang Becker segue explorando con “Good Bye, Lenin!” (2003) a comedia escondida que, nos seus aspectos e recantos máis sinistros, converte a vida da Alemaña actual, deducida da caída do muro de Berlín, nun avespeiro de contradicións e de absurdos cotiáns.
A idea que desprega o gran cineasta alemán é abraiante, marabillosa: un día de febreiro de 1989, unha dama da cúpula política da vella RDA comunista sofre (poucas horas antes de que Gorbachov anuncie a demolición do muro e se inicie o proceso de reunificación de Alemaña) un accidente de tráfico que a deixa en coma. Pasan os anos e, cando a infortunada leninista dá inesperados síntomas de recuperar a conciencia, o seu fillo, que sabe que a súa nai, enferma cardíaca, non resistirá ver as transformacións experimentadas por Berlín no que para ela é unha soa noite, decide rectificar á historia e monta arredor da resucitada un enredo, unha maraña escénica que lle permita crer que todo segue igual e que Alemaña está dividida, cousa que consegue con divertido e sorprendente enxeño.
E cunha facilidade que é puro vitríolo (pois a capacidade referencial do suceso corroe algúns estereotipos e, sobre todo, bota unha magnífica mala uva sobre a estraña persistencia da Alemaña escindida) acabamos meténdonos en gozosos, e ás veces dolorosos, indicios de que un muro interior feito de absurdo e mala conciencia érguese sobre os escombros do vello muro de argamasa, grafitti e arame de espiños.
Así de diáfana e reveladora é esta nova e maxistral comedia escura de Wolfgang Becker, cada día máis arriba na súa escalada cara á cume do cine alemán actual, de agora. “Good bye, Lenin!” foi a película con máisalta recadación en Alemaña no ano 2003 e acadou o premio o Anxo Azul á mellor película europea no Festival de Berlín. Outro aspecto a destacar do filme é a moi boa interpretación do actor Daniel Brühl, cuxa nai é de orixe español.
