Xullo do ano 1936: Historia dun neno, fillo de mestres, que vive no verán na aldea de Limeres (Cerdedo) coa avoa e unha tía. Como non tiña amigos dedicaba o seu tempo a comer, sobre todo a cear, e despois tiña pesadelos e erguíase canso e con dores no estómago.
-¡Farruco, non comas tanto! -berráballe a súa avoa-. Non che importa que sexa ano de fame e que moita xente teña que emigrar para darlle de comer a súa familia, mentres os máis pobres e enfermos morren de fame? E ti cada día comes por tres e aínda dis que quedas con fame. E un insulto aos teus pais, que traballan de sol a sol para que a ti non che falte nada. Non pareces fillo de mestres, gastas máis cun banqueiro e por riba dis que dormes mal e érgueste de moi mal xenio.
-Avoa, a culpa tela ti, que cociñas unhas filloas que están saborosísimas -contestoulle Farruco-.
E o rapaz seguiu comendo filloas e bebendo leite, ata que sentiu que o seu estómago non tiña cabida para máis comida. A avoa, moi enfadada, foise ao seu dormitorio e pechou a porta por dentro para no ter que seguir aguantando un neto insoportable. Mentres, a tía remataba a limpeza da cociña.
O rapaz acendeu. a radio e sentouse na butaca do seu pai comendo máis filloas con mel ata que quedou durmido.
A avoa, desde a cama, berroulle a Farruco que lavara os dentes e os pes antes de deitarse. Farruco refunfuñou polo baixiño; levantouse da butaca e colleu a almofía, botoulle auga e lavou os pés. Logo colleu auga do balde, encheu un vaso e deulle dúas pasadas de enxaugue aos dentes e dirixiuse a súa habitación para deitarse. Espiuse, sen desabotoarse, e meteuse na cama. Pasaron os minutos e os ollos non se lle pechaban, a dor de estómago aumentaba, mentres oía a avoa roncar como se fora unha gran fumadora. As horas pasaban e non era capaz de durmir; sentiu o bufo que non deixaba de chamar pola súa femia.
Xuño do ano 1940: Farruco vira morrer a súa tía e vivía coa avoa do pouco que lle daban os veciños. Unha noite, estando deitado, notou que alguén o collía pala man e turraba suavemente, abriu os ollos e mirou cara el, e viu un home moi peludo e delgado. Asustado, retirou a man, meteuse dentro das sabas e pechou os ollos. Empezou a suar. Era un suar frío e abundante, lembrouse de lendas que lle contara a avoa. Non cabía dúbida, era aquel ser mitolóxico que andaba polas noites entrando nos sonos dos homes e mulleres que non tiñan a conciencia tranquila. Empezou a notar que lle subía a temperatura, estaba ardendo, o corpo nun baño de suor. Arrepentíase de non facerlle caso a avoa, que o coidaba desde que os seus pais se foran a Brasil fuxindo da persecución do franquismo aos mestres republicanos. Prometeuse que se saía daquela noite ía cambiar, faríalle caso á avoa, estudaría no colexio, axudaría na casa e, sobre todo, non volvería cear aínda que tivera moita fame e lle ofreceran filloas de sangue, que era o que máis lle gustaba.
Non sabe canto tempo pasou ata que volveu notar que alguén lle tocaba a fronte e lle pasaba a man pola testa; arrepióuselle a pel e despois sentiu que voaba. Voaba cara unha luz branca e moi lonxe oíu a voz da súa avoa que dicía: “Mañá partes para o Brasil, onde te esperan os teus pais, os billetes están na mesa do salón e na porta está o teu tío co cabalo para levarte ao porto de Vigo. Nunca te esquezas da túa terra”.
Farruco nunca máis comeu filloas.
