Emigrou… non para vivir aventuras, se non por pura necesidade, para acadar un modo de vida. Outros parentes xa emigraran antes.
De primeiras botaba de menos todo, por exemplo a falla do sol, ver o ceo despexado, por que naquel país poucas veces lucía o sol. Ata tal punto sentía morriña que pensou varias veces en retornar. Botaba de menos á familia, aos amigos e sobre todo a comida. Despois de compartir cuarto con outros compañeiros mellorou algo de vida. Xa comprendía algunhas palabras do idioma e vivía mellor ocupando un pequeno apartamento con outros dous veciños do pobo. Na fábrica facía o que lle mandaban, mesmo barrer o chan.
De feito gozaba cando viña de vacacións á casa natal. Traía uns aforros e roupa nova, e presumía de ser alguén necesario no lugar de traballo.
Tempo despois coñeceu a unha paisana divorciada, tamén emigrante, e principiou a saír con ela os domingos. A muller era dous anos máis vella ca el, e tiña unha filla de pouco máis dun ano que deseguida soubo amala. Daquela xa estaba afeito o novo país. Non pensaba no retorno. Pero permanecían no seu maxín os pais e as festas do verán durante as vacacións.
Casou civilmente coa veciña e alugou un apartamento pequeno para os tres, a parella e a filla da muller. Esta quedou preñada deseguida e pariu un fillo varón que trouxo moita ledicia á familia. Pasaron os anos e os nenos expresábanse no idioma do país de acollida e algo en castelán. Polo verán viñan de vacacións o pobo nun coche matriculado na diáspora, e compartían cos pais uns días de lecer.
Pero xa non era o mesmo. Na terra natal había boas estradas. Nas casas, mesmo nas vellas, todas as comodidades; os veciños tiñan coches novos e comían variado todos os días. Todos melloraran notablemente e non había que baixar á corte a facer de ventre.
Entón decidiu seguir traballando e agardar pola xubilación. No estranxeiro vivíase mellor, tiñan máis dereitos sociais e todo era máis ordenado… pero apenas lucía o sol.
