Imaxinemos unha corda feita cun só fío. Volvamos imaxinar un cabo trenzado con varios fíos. Evidentemente este último vai aguantar moito máis peso que o primeiro. Así se cumpre o axioma “a unión fai a forza”. Agora traslademos este axioma á realidade lingüística. Non é o mesmo trescentos millóns de falantes en lingua portuguesa que novecentos millóns, se lle sumamos seiscentos millóns de falantes en linguas hispanas.
O conxunto de linguas ibéricas de orixe romance atinxe a preto de novecentos millóns de persoas, que falan ou comprenden este grupo de idiomas, colocándonos por riba do inglés e só por baixo do chinés mandarín. E malia esta realidade non aproveitamos tal potencialidade lingüística no mundo, nin mostramos orgullo por ser herdeiros da Historia e da Cultura dos dous países ibéricos, España e Portugal, de onde hoxe se poderían extraer efectos económicos relevantes.
No mes de novembro de 2018 presentei no Senado de España unha iniciativa, dirixida ao Ministerio de Asuntos Exteriores e Cooperación, na que argumentaba a miña estrañeza ante a inexistencia dunha Casa da Lusofonía, tendo en conta a realidade socio-lingüística ibérica, e considerando, ademais, a existencia doutras Casas como a Árabe, a Mediterránea, a de América, a de Africa, a de Asia e o Centro Sefarad de Israel.
A resposta a miña pregunta sobre a súa creación, propoñendo Galicia como lugar de asentamento, apenas mereceu unhas poucas palabras: “En estos momentos no está previsto la creación de una Casa lusófona”. Escasa resposta dada a un senador orgulloso do papel cultural dos dous países ibéricos, que chegaron en 1494 a repartírense o mundo co Tratado de Tordesillas.
Se non estou mal informado, o portugués é na actualidade o idioma con máis falantes no hemisferio sur da Terra, adoptado como lingua oficial en nove países que van dende o Brasil a Timor Oriental. Tamén se fala na Rexión Administrativa de Macao, en Goa e noutros lugares do mundo. A Unesco declarou o día 5 de maio como Día Mundial das Linguas Portuguesas, e foi inxerido entre as linguas de uso oficial por distintos organismos internacionais.
Respecto ao español, ninguén discute a súa preeminencia no mundo, constituíndose como idioma oficial ou cooficial nunha vintena de países e significativo noutra media ducia, competindo co hindi polo terceiro posto mundial despois do chino mandarín e do inglés. Hoxe están a estudialo máis de 22 millóns de persoas non nativas. Derívanse do español multitude de potencialidades e valores pola súa capacidade para establecer relacións entre sociedades en materia de intercambio e axuda.
A oportunidade económica que supón un mercado de novecentos millóns de persoas non é para desprezar, e a nosa cultura sentimental e histórica veríase reforzada notablemente. Creo que pagaba a pena reconsiderar esta proposta.
