(Pra miña dona)
Eu namorei na Rabeda. Si, en Solveira. Elí pasei vráns enteiros xa de casado. Elí teño bós amigos. A Rabeda é unha terra fermosa. Ancha e longa, como imitando a Castela. Alí naceu, en San Xés, quen fora amigo e a quen coñecín cando deixou o Seminario, Manolo de Dios. Íl tiña vinte anos, eu dazoito. Manolo era discípulo de don Antonio Jaunsarás, un navarro que como Gallarre e Sarasate destacou como músico, coengo e organista da Basílica-Catedral ourensá.
Manolo fundou un coro masculino -inda non chegara o Vaticano II e non podíamos cantar coas mozas da nosa parroquia de Santa Eufemia la Real del Centro que rexentaba don Amando Araújo Iglesias, irmán de don Miguel, o que logo fora bispo de Mondoñedo-Ferrol-.
De Dios convenceu a don Amando pra formar un coro cos xóvenes de Acción Católica. O Pepe Casasnovas era o organista -pertencía a unha familia que ensinou o pentagrama a moitos ourensáns na rúa Lamas Carvajal-. O Pepe Casasnovas acompañaba as nosas cantigas relixiosas que dirixía o meu amigo Manolo que escomenzou, como xa dixen, dirixindo, denantes de ir a De Ruada, onde seguimos tendo unha grande amizade, xa que eu era directivo con don José Fernández Borrajo como presidente. ¡Que coriño máis apañado, sensible e afinado, no que eu era barítono!
Mais voltemos a Solveira, que gracias ás directrices do coengo-arquiveiro da Catedral, don Miguel Ángel González García -un astorgano diño sucesor de don Marcelo Macías-, conseguimos -eu axudei un pouquiño- que monseñor Osoro nos dera dous millóns de pesetas -que xa é dar-, e don José Luis Baltar Pumar cincocentas mil, co que se fixo de novo o tellado e mailo coro, que quedou moi ben, pois o Pepe 'Virutas' esmerouse, cobrando menos dos oito millóns que presupostara a Xunta de Galicia.
Solveira merecía eso e moito máis, xa que logo de non lle botar o tellado houbérase derrumbado en calqueira momento, coas conecuencias que vostede lector amigo está a pensar. O templo ten culto diario que ofrece a Eucaristía e o seu abade, don Sergio Fidalgo, moi boa persoa.
O conto é que coa colaboración da Asociación de Veciños xestionei con Baltar o pór un fermoso cruceiro na horta do cura, arranxar o retablo principal e restaurar algúns santiños. Baltar, asemade, donou a figura do santo patrón pra fachada do templo.
Concedéronlle a Solveira o premio 'Francisco de Moure' por todo o restaurado. San Salvador de Solveira está nunha terra, a Rabeda, onde fai anos colleitábase trigo, centeo e millo. Manolo de Dios fixo unha cantiga que interpreta moi ten De Ruada, 'A foliada da Rabeda', que remata coa estrofa de 'que non hai no mundo terriña como ela'.
