Estou traballando por un soño Aínda que ás veces o senta tan afastado Estou traballando por un soño E para que sexa meu algún día.
(Estrofa da canción Working on a dream) D espois duns días de relax, aquí estamos de novo para falarlles de alguén que sinxelamente é o mellor. O mellor cantante. O mellor guitarrista. O mellor autor. As mellores cancións. A mellor banda. O mellor directo. E nembargantes non é un mito, non quere selo e esfórzase por amosar o seu lado máis humano e ao carón da xente. Contan que nun dos seus concertos, cando chegou ao hotel e lle dixeron que os e as fans que o esperaban á porta levaban horas alí, el achegouse e díxolles: Non vale a pena que esteades aquí, a miña música é mellor ca eu mesmo. Probablemente, non caer nas extravagancias doutros grandes da música e amosarse coma un cidadán máis é o que lle fixo gañar o cariño e a admiración tanto dos seus fans como daqueles que aínda que afastados da súa música sempre o respetaron. Para que un artista sexa o mellor non fai falla precisamente que sexa o mellor, senón que saiba transmitir a súa arte, que consiga unha conxunción perfecta co público, o que algúns chaman maxia e outros chamamos duende, e isto o xefe faio de marabilla. Como o consegue?, créanme iso non se pode explicar, haino que vivir.
E logo, está a súa música. Esa perfecta conxunción que consegue co público fala de sentimentos, da vida, das persoas. E son precisamente as letras das súas cancións, letras crúas, próximas á realidade da xente corrente, á súa loita por sobrevivir, o que fai que os seus seguidores vexan nel non só a un artista senón tamén a un home que comparte os seus problemas. Foi a voz da denuncia contra o racismo no seu país co seu American Skin, a dos que viven á marxe da sociedade da opulencia americana en Darkness on the Edge of Town, denunciou a homofobia e a marxinación dos doentes da sida en Streets of Philadelphia, a hipocresía social ante a pobreza e as tradicións americanas en The Ghost of Tom Joad, a falta de liberdades da administración Bush en Magic, cantou contra a guerra de Vietnam e a de Iraq, respostou aos atentados do 11-S con The Rising, explorou as relacións de parella e os medos e carencias persoais en Tunnel of Love,...
Agora, co seu Working on a Dream, Bruce Springsteen tráenos un berro de esperanza e ilusión por un mundo diferente. Din os expertos que a música de Springsteen reflicte a súa vida en cada momento e viceversa.
Acompañado pola súa banda de sempre, a E Street Band, Bruce Springsteen chegou a Santiago e deu unha lección maxistral de entrega, de enerxía, de sensibilidade, de rok xenuíno e de música sen máis. Amosounos que non fan falla grandes efectos especiais nen zarandaxas, só boas cancións, boa música e suar a camiseta. Nen a pésima organización puido empañar o acontecemento. Creo que presenciamos o mellor directo non só das nosas vidas senón do mundo.
Unha recomendación final deste álbum, The Wrestler, Globo de Ouro e Premio da Crítica e un dos temas da excelente película O loitador, e na que nos fala de loitar e ollar cara adiante para sentirnos ben con nós mesmos. E un desexo: chegar aos sesenta anos con esa enerxía e bo facer.
