Vaime levando abril nos seus brazos de amante a través dos días, contándome historias dos días mollados. A noitiña vaise entregando, adormilada, pintándolle cores ó ceo primaveral, e alá no castro, entre as pedras que hai milenios escoitaban a voz dos druídas, aparece a Fada Branca que se deita no regueiro transformándose en auga. As árbores debuxan na sombra brazos protectores, ramaxe que envolve o misterio do lusco e fusco. Deitareime na pedra onde lanzaban os bardos a plegaria á Nai Natureza e durmirei sobre ela como musa encantada o soño da renovación, da beleza, da alma e da pel, dos bicos e da mirada profunda coma a deses ollos que me adentran na cova onde se entusiasma a luz. O brillo da túa pupila chegarame para atopar na penumbra a pedra sagrada que perdín un día xogando?
Abril, sabio e sensato, como me gusta o teu silencio contemplándome, paseándome por dentro coa túa brisa seductora! Como me gusta mirarte mentres percorres nubes, mentres ispes horizontes e acaricias o contorno redondeado das montañas. Abril, cativo e vello, ancestral, eterno, que susurras no meu ouvido o verso quente da túa voz mollada e entrecortada, facéndome desprender para ti a folla nova poética do meu pensamento na primavera da miña vida. Meu abril seductor.
