Poderás abrirte xa, Primavera bonita, e deixarnos ver eses teus ollos brillantes de mociña namorada? Poderás, por fin, deixarnos contemplar a risa fresca dos teus bicos de fonte? Dime que pronto se abrirán as portas do ceo de par en par e veremos como o sol racha en dous estes cúmulos de nubes escuras e denegridas. Quero sentir a forza da túa seducción no sangue, o quentiño tácto dos teus dedos xogando a acariñar o meu cabelo, o roce do teu corpo etéreo e aventureiro cortexándome ó solpor -a miña hora preferida para lanzarche versos-.
Deíxame sentir a gloria da túa risa, a inqueda fascinación da túa raza salvaxe, o baile dos teus brazos, que danzan coma a ramaxe da árbore da vida, aquí e alá, para acá e alí, sen pretensión nin engano. Quero sentir a túa canción doce, adormecida polas musas e as fadas que te acompañan na verbena das flores e dos sabores verdes?
Poderás crear para mín a rosa do amor que non se murcha?
Poderás, na hora da aurora, renovar o meu corazón co teu orballo?
Poderás falar por mín, coa túa boca co teu acento, coa túa gracia e dozura, palabras universais que non teñan tempo nin idade?
Primavera, quero que lle digas ó vento que sentín o roce dos seus dedos no meu pelo co lixeiro e suave tácto dos anxos, palpitando romántico e inocente á vez, sentindo que abril chega de novo con mensaxes de amor polo camiño? E ti abrirás, Primavera?
