Aquí chega o Entroido á nosa cidade, pequeniña e graciosa, con cara de rosa enchida de cores e de acentos descarados. Xa chega el, rompendo moldes e regras, querendo ser único, divertido e irreverente-inocente. Pícaro ou paiaso pero sempre facéndote rir e buscándolle á vida o seu lado máis doce. Chamándolle ás cousas polo nome máis duro, sen tapar realidades, destapando as vergoñas, cantando verdades e descubrindo ante todos esas trampas do mundo. Aquí chega este xurado popular con chocas e bombos, lixeiro de roupas ou con remendos (tremendos recortes?), con paso zambarelo en baile atrevido, rostros debuxados de trasnos ou bruxas, de lobos, de gato, de bebé ou de vello.
Chega, non só para que o mires, se non para que te enchas do seu espírito de ledicia e broma. Para que esquezas a mágoa e entres noutra atmósfera, na do chiste, a bulra, na de rir por rir. Veute buscar, ven por ti, polo teu sorriso máis infantil, pola túa complicidade inxenua, ven para verche as cores de dentro, as da ilusión e a soltura, esa libre expresión de ti mesmo que quere sair, descarada?Ven por ti. Sorrille, mentres vas pensando -con calma- de que te vas disfrazar.
