Que pensará de nós ela, esta lúa chea na noite fría, tan magníficamente colocada aí arriba, nacida para ser admirada? Que pensará ela de ti, de mín, do noso ir e vir pola vida? Que contas botará ela do que é mellor e peor, do que é malo ou bo, do que é romántico? Os negocios pechan xa, o son seco da persiana laíase porque non foi bo día. A cara do comerciante denota certa preocupación. Apreta o abrigo, mira hacia arriba e vaise? O vello edificio non lle deixa ver máis alá. Entran no Centro Cultural unha parella collidos da man. Antes de entrar ela dalle un bico na boca e de esguello descubre a lúa que, para eles, brilla. O calor da sala contrasta na súa pel nada máis atravesar a porta. Dúas mulleres cobren coas bufandas as palabras que saen en forma de vapor polo tecido da prenda. Van coa cabeza baixa, mirando ó chan. Tiritan as súas siluetas perdéndose na rúa do Paseo entre as luces e as sombras da pedra e as farolas. As ramas desdebuxadas das árbores parecen brazos que ofrecen apertas de balde. Solitario instante, que me queres contar? Que lle dis a esta miña alma namorada da noite, do brillo e deste frío que me axuda a valorar unha casa quente, un corpo quente, unha caricia?? Pasa o artista con paso firme e mans nos petos recordando imaxes que definan o día transcorrido, deixa atrás unha xornada difícil na que empezou a percibir que lle falta fantasía.
Ela, a lúa, con corpo de muller, adéntrase na escuridade da Alameda disposta a darlle resposta a quen formule enigmas. Branca, solemne, redonda, amable e sensible observa a todos estes seres diminutos coa súa mirada amorosa, cómplice, de luminoso inxeño, meténdosenos neso que somos de carne e emoción. Recorre as rúas buscando a quen a guíe hacia nós para enchernos do que nos falta? Mociña de linda boca e ollos brillantes, soñaches comigo hoxe?
