Estamos no tempo de lecer. Os días de repouso na praia, ou na montaña, permiten desfrutar das persoas queridas, partillar con elas actividades que nos agradan e tamén pensar con máis claridade, porque ese “relax” proporciona certa perspectiva e isto non só é moi bo, mais necesario. No entanto, a devandita perspectiva vén determinada, principalmente, pola separación física dos lugares de conflito. Malia todo, é a diversión o que máis e mellor axuda nisto de desconectar. Mais, como divertirnos? Pois como se poida e queira. Haberá quen elixa deportes de risco ou paparotas coas amizades ou sesións intensivas de sol, estirando o corpo na area e nadando no mar... Todas as opcións son válidas sempre que sexan elixidas por vontade propia, evidentemente.
Porén, hai entre todas estas posibilidades e outras tantas que sería imposíbel enumerar aquí, unha que é bastante común. Non só no verán, aínda que talvez nesta estación do ano si se incremente. Refírome ao de saír pola noite. En efecto, iso que denominamos “ir de copas” é un dos divertimentos con máis adeptos e adeptas, porque, en principio, leva implícita a risa -un das emocións máis estimulantes- e rir é algo que agrada a todo o mundo. Iso si, non só será o humor o que inste as persoas a deixarse caer polos locais nocturnos.
Existe outro incentivo poderoso: ligar. Mais que é iso de ligar? De entrada, os dicionarios recollen un uso coloquial deste vocablo asociado a “coquetear con alguén do sexo oposto”. Sen entrarmos no carácter patriarcal implícito nesa definición do termo, pois hai quen gosta tamén de coquetear con persoas do mesmo sexo e isto non o recolle o dicionario, ben poderiamos pensar nesa acción de ligar como unha deriva errática do que outrora foi a arte da sedución, agora, en moitos casos vulgarizada por unha mal entendida liberdade de “ataque”.
A sedución é a arte da conquista sexual -non ten por que mediar o amor- na que o principal obxectivo é “capturar” a atención da persoa que nos atrae. Nese intento hai quen sabe desfrutar do proceso e gosta de o dilatar, xerando distintas intensidades no seu achegamento ao outro, ou á outra, e hai tamén quen se obceca na finalidade e experimenta certa ansiedade polo “galardón” que arela obter. Neste sentido habería que distinguir entre persoas sedutoras e persoas confiazudas, porque unha das “normas básicas” da sedución é respectar o espazo persoal, ese ámbito que pertence só ao “eu” e que unicamente pode ser traspasado con consentemento da persoa demandada. Porque non sempre a atracción é recíproca. Que se lle vai facer! E como non sempre é recíproca, cómpre saber ler entre liñas se a nosa proximidade resulta agradábel á persoa que temos diante. Como se sabe isto? Observando talvez? Preguntándoo directamente? Calquera das opcións poderían servirnos para saber se seremos, ou non, ben recibidos/as nese espazo privado. Preguntalo ás bravas, evidentemente, é ben máis burdo, mais servirá para os/as máis torpes, hai que dicilo todo. O caso é non resultarmos desagradábeis e caer en actitudes bochornosas, como importunar á outra persoa, de xeito que poida sentirse asediada.
En definitiva, e isto vai dirixido principalmente aos homes, que cando unha muller di que non quere é que non quere. Non hai nada máis que discutir. Calquera tipo de insistencia, raia na falta de respecto e consideración pola decisión que foi comunicada ben cun simple aceno de desagrado, ben cun “non” explícito, pronunciado coa maior amabilidade posíbel, tendo claro que esa amabilidad non é sinónimo de “ambigüidade”. Daquela, cando se fala de “invasión” do espazo persoal dunha muller, ten de entenderse que nos referimos a entrar nese ámbito que se precisa para respirar comodamente e que só pode ser traspado cun consentemento previo. Daquela, intentar rozar a boca dunha moza todo o tempo, como quen non quere a cousa, poñer as mans no seu van, ao despiste, pegárselle aos peitos e facelo sabendo que xa deixou claro que non quere esta proximidade, non é seducir. Nin sequera a súa versión vulgar, ligotear. Iso é, literalmente, ser un baboso. Así de claro.
