Querer estar no campanario, repicando as campás, e ao mesmo tempo asistir a procesión sabemos que é farto difícil, imposible. O don da ubicuidade aínda non chegou aos humanos. Así e todo, hai quen se empeña e pretende estar a todas, no sentido de querer cumprir con todos á vez, e desexando acaparar os dous escenarios diferentes de intereses contrapostos. Quizais a confusión de que a política resulta unha mestura ocasional de postergacións, administración e táctica, leva a determinados personaxes a situacións tan perplexas como paradigmáticas. Entre todos poderíamos facer posible a idea que un filósofo da ciencia política transmitía ao seu fillo, en forma de desexo: Non creas a quen considera a política como unha actividade indigna; todo o contrario, contribuamos a acrecentar a súa nobreza. Só desde unha posición elegante de claridade, valentía e responsabilidade, sen ambigüidades esperanzadoras, alentamos a pretensión do filósofo ao fillo. Claro que resulta difícil deixar contentos a dous á vez, cando ámbolos dous teñen os mesmos obxectivos e só se pode empuxar a un deles. No intento de querer quedar ben cos dous, esnáfrase con un. Sucede por non seguir a máxima de se a impasibilidade é o fundamento da distinción, a claridade de xuízo é o fundamento da acción pública, que resulta o mesmo que dicir que hai que ser claros con profundidade e non con palabras escuras, e mesmo ambiguas.
-¿E ti que vas facer? -Xa o sabes... tírome a un pozo contigo, se mo mandas.
-Tampouco é iso, que nos afogamos. Non che estou pedindo que fagas unha loucura, non. Quero saber como te vas a posicionar, que aínda non o sei.
-Sabes ben que comigo non tes problema; pero non me pidas que dea a cara, que me posicione púbricamente. Non vou facelo por ninguén.
-Entendo... que vas manterte neutral.
-Máis ou menos é así. E dareille carta libre aos meus, que vaian para onde queiran.
Por un lado xa vén, polo outro qué queren que lles diga: De tirarse xuntos ao fondo do pozo a manterse neutral. E sabendo como sabemos, e repetido no meu pobo, que a policía non é parva, espetóunola: ao final foise, xunto cos seus, para o adversario, sen dispor os enganados de marxe de reacción.
Claridade, valentía e responsabilidade. Tres conceptos, outros tantos principios, que sempre deben permanecer nas persoas con responsabilidade pública. O que desacredita a política non é unha actitude autoritaria, senón a distancia entre o que habería que facer e o que se fai, a discrepancia entre as palabras e os feitos.
(Daniel Innerarity).
(*) Deputado do PPdeG no Parlamento de Galicia
