No seu debut, Vidas pasadas, la surcoreana Celine Song fala das relacións amorosas. No prologo da filme, na primeira secuencia da película, aparecen tres personaxes sentados diante dunha barra dun bar, dous homes e unha muller. Unhas voces en off, probablemente doutros clientes, especulan sobre a relación entre os tres. Mentres escoitamos esas suposicións, a cámara fai un zoom sobre ela. Alí empeza a película. Cun salto atrás de máis de vinte anos, a acción trasladase a Seul. Coñecemos a Nora e Hae Sung, dous amigos da infancia que teñen unha forte conexión. Pronto a familia dela decide emigrar a Canadá e os amigos están obrigados a separarse. Moitos anos despois, cando Nora está a estudar dramaturxia en Nova York, ambos se reencontran vía Facebook, retomando esa conexión especial perdida….
Vidas pasadas é un filme de tres actos, que xira arredor do concepto do “in-yeon” coreano, algo que podería traducirse como providencia ou destino. Segundo un devandito oriental ten algo que ver coa reencarnación: cada vez que unha persoa rózase con outra, maniféstase o “in-yeon”. Para que dúas persoas se casen, teñen que acumular 8000 “in-yeons” nas súas vidas pasadas. No filme o concepto do “in-yeon” volve con frecuencia para xustificar todas as eleccións amorosas dos protagonistas. Desde outro punto de vista, quizais máis occidental, ambos elixen priorizar a vida profesional ao amor romántico.
Celine Song fálanos das alternativas posibles, os “e se..” da vida, dos camiños que deixamos atrás e das probabilidades ou a imposibilidade de retomalos. É un filme que reflexiona arredor das ilusións e desilusións que xera o paso do tempo. A identidade é outro aspecto que aborda o filme, algo que se constrúe en espazos concretos, e as distancias son as que edifican os confíns do amor entre Nora e Hae Sung. O feito de crecer e desenvolver a profesión en países distintos, ela en Estados Unidos e el en Corea do Sur, fan que o amor quede conxelado nun pasado sen ter a posibilidade de madurar. Non é casual que, no seu último encontro en Nova York os dous protagonistas queden nun parque infantil. A relación entre eles é algo sen dúbida bonito e inocente, pero ao mesmo tempo é un ideal pueril, ancorado ao recordo da infancia. Ao contacto coa realidade, máis de vinte anos despois, non ten cabida.
Vidas pasadas, a pesar que xustifique as eleccións dos protagonistas a través do “in-yeon” non é unha película conciliadora. É profundamente triste, cun final totalmente diferente con respecto ás películas románticas occidentais aos que estamos afeitos. A maior, ten unha elegancia exquisita que ven dunha posta escena minimalista moi propia de certo cine oriental.
O filme estivo a concurso na sección de longametraxes do último Festival de Cine de Berlín e no OUFF recibiu unha mención especial ao guión. Estreouse a semana pasada e segue programada en salas.
