O meu amigo, e tamén conferiré do serenísimo capiduo dos amigos da esmorga e dos viños sin bautizar, Quique Gómez Pato, era, mesmo coma seus irmaus Serafín e Xulio, un home de moito humor, moi retranqueiro e cunhas saídas gargallantes e unha pluma moi doada, como podemos acreditar os que tivemos a sorte de disfroitalo no tempo en que escribía nas páxinas de La Región e, aínda mais, os que tivemos a sorte de tratalo persoalmente.
Coma non podía ser menos, os seus fillos, o Lislé io Ranciño, tiraban á raza ieran, aínda moi cativiños, do máis esperto iocurrente. Xuntos, e co nome artístico de O Pato ios Patiños, fixeron moitas representaciós en moitos e distintos lugares e sempre improvisando.
Aconteceu que unha das representaciós foi nun teatro de Oviedo.
Ó ergerse o telón, e no medio do escenario, estaban os tres artistas mirando, abraiados, pras butacas onde se sentaban todalas autoridades, lucindo os seus traxes de gala naquela función benéfica.
O Lislé díxolle ó Pato:
-Ordia papá, ¿quen é toda esa xente?
-¿Elogo non o vés? Son as autoridades io público que vén a ver a función.
-E ¿qué é aquil que tén tantas cousas penduradas ia cinta bermella no peito?
-É o gobernador militar.
-¿Iaquil de branco coa cinta marela?.
-O gobernador civil.
-¿Iaquil outro do caiado ia camisa azul?
-O alcalde.
-¿Iaquil da saia morada io carapucho?
-O bispo.
Naquil intre, o Ranciño, que non perdía detalle, dixo:
-Non tal.
-Si tal.
-Non pode ser.
-Pois é.
-¿E ti estás seguro de que un home tan novo como é o da falda io anel grande é o bispo?
-Segurísimo.
-¿Tan novo?
-Tan novo.
-Pois, daquela dame que che debe ser fillo do cuerpo.
